Hoezo, Nederland?

Hoezo, ik emigreer naar Nederland?

Het angstzweet brak me uit bij de gedachte dat het niet zomaar een idee meer was. Het was al een feit, voor het een idee werd. Na 10 jaar in België te hebben gewoond waren de signalen duidelijk. Maar ik had het niet zien aankomen. Ze wilde terug naar Nederland.

Verslagen, leeg, moedeloos. Als een ietwat mollige toerist die na een lange dag zweten verdwaasd neerploft in stoel van zijn hotel en beseft dat het allemaal wat veel is geweest. Zoiets. Alleen ben ik niet mollig, ben ik geen toerist en was het maart… Maar dat het veel was, was duidelijk.

Ik ga sterven in Nederland, flitste het door mijn hoofd, vaarwel België. Ik vertrek.

Een half jaar later al ontwaakte ik in Noord-Holland met mijn gezin en begonnen we meteen met integreren. Dat lukte als bij wonder eigenlijk heel goed.

Mijn vrouw hervatte het leven dat ze 10 jaar eerder achterliet, mijn kinderen ontwikkelden een soort van overgangs-taaltje, waarin ‘de zachte g’, al snel plaats maakte voor de harde versie.

En ik, ik dronk sloten koffie op het werk, at taart bij elke gelegenheid, probeerde te begrijpen waarom de Nederlander vuurwerk afsteekt en prakte mijn eten zoals het van mij verwacht werd. En dat allemaal onder het goedkeurend oog van alle voorbijgangers, want rolluiken of gordijnen, daar deden we ook niet meer aan.

Ik begon zelfs een mening te krijgen over dingen die me totaal niet aangingen én ik deelde ze ook gretig.

Daarom liet ik mijn standaard e-mailhandtekening aanpassen naar:

Ik dacht, ik zeg het maar,

Je doet ermee wat je zelf wil

Met vriendelijke groet,

Steven Clarysse

Het is inmiddels een hobby geworden om de verschillen tussen de Belg en de Nederlander te ontdekken vanuit het hol van de leeuw en daar heerlijk over te schrijven.

Zou ik de verschillen na 5 jaar nog opmerken?