116 Million Dollar Aailand

106.200.773. Als ik het zo schrijf, lijkt het een niets zeggend getal. Bij mijn werkgever zou het wellicht een corrigerende opmerking hebben opgeleverd. “Zeg Ossie, moet er geen punt tussen 7 en 73 staan? Wat jij noemt, is geen geldig IP-adres!”

Het is het bedrag in euro’s dat we tot en met maandag 7 maart hebben opgehaald voor Oekraïne. 106,2 miljoen. Dat is een hele som geld. Maar wat in ieder geval op mij nog veel meer indruk maakte, was de volstrekte onvoorwaardelijkheid waarmee de mensen geld en goederen hebben gegeven.

Vroeger werden bij dit soort acties nog weleens vragen gesteld. Moeten we dit wel doen? Komt het geld goed terecht? Niets van dit alles. Sterker nog: zelfs mensen die in de schuldsanering zitten, hebben geld gegeven. We hebben de beelden gezien. Mensen die hun veilige thuis hebben moeten opgeven voor een onzeker bestaan in een vreemd land, met slechts een rugzakje aan bezittingen. Op de vlucht voor een bezetter die enkel in een zelfverzonnen alternatieve werkelijkheid gelooft. Afgesneden van gas, water, licht, voedsel en drinkwater. Hun huizen, straten en dorpen kapotgeschoten.

Ja maar Ossie, nu komt het wel heel dichtbij, vind je niet? Definieer “dichtbij”. Dichtbij in de zin van korte afstand kan het niet zijn. Ook op kortere afstand dan Kharkiv vinden humanitaire rampen plaats. Ik neem aan dat het vooral de massaliteit van de vluchtelingenstroom is, de nucleaire dreiging van de agressor, of de onrustbarende gelijkenis met een tafereel dat zich 83 jaar eerder afspeelde, niet ver van waar nu de crisis is. Of misschien wel alle drie samen.

En dan moet ik lezen dat een hier niet nader te noemen omroep een hier niet nader te noemen tv-programma is gestart waarin honderd deelnemers zo gezegd elkaar de tent uit mogen vechten. Ze moeten “bandjes verzamelen”. Als ik bandjes wil verzamelen, struin ik de festivals wel af. Die mogen anno 2022 weer, heb ik begrepen. En tijdens zo’n festival bandjes verzamelen, lijkt me enig. Hiphoporkest, jazzcombo, rockgroep, metalensemble, technocollectief.

Ik prijs me gelukkig met de knop. De knop waaruit een nieuwe gedachte rijpt. Die aan een land dat aan zijn streelbaarheidsfactor heeft gewerkt. Ik heb het even omgerekend. We mogen er prat op gaan te leven in een 116 Million Dollar Aailand.