Boszaken

Soms ben ik het hélémaal zat en wil ik per direct vertrekken naar een huisje in de bossen.

Een klein houten huisje met een rood pannendak, eronder een kleine veranda waar een heerlijk grote schommelstoel staat. Aan de dakrand hangen kleine lichtjes welk een zacht licht verspreiden en uit de schoorsteen komen kleine rookpluimen tevoorschijn.

Wanneer je binnenstapt omarmt de behaaglijke warmte je en ruikt het naar de herfst: een combinatie van kaneel en mandarijn.

Hier wil ik met een boek verdwijnen in de kussens van een leeshoek in het raam, met uitzicht op de hoge bomen en kijkend naar het zonlicht welk langzaam door de bladeren schijnt.

Bewust wil ik zijn van de tijd welk voorbij raast aan me, rustig theedrinken en elke bladzijde tot mij nemen.

Ik wil de frisse gezonde lucht van de bossen door mijn longen voelen, ’s avonds moe maar voldaan mijn bed in kruipen onder witte knisperende dekens met een wollen laken erover.

Wakker worden met fluitende vogels en de dauw welk langzaam de aarde optrekt, de geur van versgebakken brood vult de ruimte en na ochtendwandeling in mijn winterjas  wil ik opwarmen met verse cappuccino op een zachte bank met aan mijn voeten een trouwe viervoeter.

Een omgeving waarin KPI’s niet bestaan, een burn-out geen optie is en je terug wordt geworpen op de oeroude drie R’s: Rust, Reinheid en Regelmaat.

Puur leven

Maar wel met de luxe van ons dagelijks leven: een wasmachine, een warme droge omgeving en genoeg voedzaam eten.

Zou de eenzaamheid ons opslokken of overwelmen of zullen we deze juist uiteindelijk omarmen?

Missen we de drukte van het dagelijks leven om ons heen of wennen we geleidelijk weer aan onze basis: puur leven?

Zullen we de interactie met compleet vreemden missen op social media, de serotine welk we aanmaken bij de pop-up van nieuwe likes of zullen we eind van de rit inzien dat dit er eigenlijk helemaal niet toe doet?

Komen we tot het besef dat we ons geluk niet uit grote aankopen of doelen halen bestaat of zijn we uiteindelijk gelukkig met wat we hebben op dat moment?

Zou het verlangen naar altijd meer weg-ebben of zou er inplaats hiervan een nieuw verlangen plaatsnemen?

Zou ik moedig genoeg zijn om het leven wat we kennen achter ons te laten en deze opnieuw in te richten?

Een leven wat minder traditioneel lijkt te zijn, maar misschien alles is wat we nodig hebben.