Geachte Coronabeslissers

Geachte Coronabeslissers,

Enkele maanden geleden bestegen jullie een tot dusver onbekende troon. Een troon waar vanaf jullie op basis van kennis geacht werden beslissingen te nemen voor een land in crisis. Een functie waar nooit een vacature voor geplaatst werd, of op gestemd kon worden, jullie waren er gewoon ineens. Van de een op de andere dag onze Coronabeslissers: mensen die wij blindelings moesten vertrouwen. Als we dat niet deden, werden we door een kale man asociaal genoemd of streng toegesproken door de man die ons daarvoor enkel opriep: normaal te doen.

Jullie introduceerde ons zonder pardon aan een nieuw normaal en dat was te begrijpen. Want als je in een huis woont dat in de fik staat, is het hartstikke fijn dat iemand met meer overzicht ‘Brand!’ roept. Jullie richtlijnen isoleerden, brachten financiële wanhoop maar brachten de curve uiteindelijk naar beneden. En daar ben ik jullie heel erg dankbaar voor.

De wereld leek de afgelopen maanden een grote intensive care. Gesprekken werden vervangen door mondkapjes, fysiek contact door reinigingsmiddelen en gezelligheid door stilte. Niet alleen ziekenhuizen en verpleeghuizen maar ook restaurants en theaters werden geconfronteerd met ferme regels die het virus op afstand dienden te houden.

Toen de deur die tijdens lock down gesloten werd voorzichtig openging, draaide niet alleen de verpleging maar ook de culturele sector overuren. Naast het leven is ook de kunst hen lief.

De theaters hingen aan elkaar van afstand, niemand wilde nog eens het risico lopen dicht te moeten omdat iedereen wist dat een tweede sluiting voor velen een definitieve sluiting zou betekenen. Het theater is namelijk niet enkel een plek van passie en hobby, maar ook een plek waar mensen geld verdienen. Échte mensen met hypotheken, rekeningen en kinderen.

Ik had niet graag plaats willen nemen op de troon die jullie enkele maanden geleden bestegen. Desondanks vraag ik jullie nu om een klein stukje op te schuiven zodat ik er even bij kan komen zitten. Ik vraag me namelijk ten diepste af, geachte Coronabeslissers, waarom Staphorsters in groten getale hun God mogen aanbidden, terwijl velen van ons hun beroep niet meer kunnen uitoefenen? Hoe kan het dat we in groten getale door een supermarkt mogen rennen, maar niet onder begeleiding een theater binnen mogen lopen? En hoe het valt te rechtvaardigen dat onze branch overgeleverd wordt aan de willekeur van plaatselijke bestuurders, terwijl we ons keurig aan de landelijke regels hebben gehouden? We deden dit toch samen?

Ps. Een kerkgenootschap beginnen schijnt makkelijker te zijn dan standhouden in de theaterwereld. Uit ervaring kan ik zeggen dat de beleving van genade niet zo ver afwijkt van de beleving van kunst. Dus bij dezen een serieuze oproep aan alle half gesloten theaters… In naam van de Kunst, het Publiek en het Heilige Applaus, laten we kerkengenootschappen openen waar maar mogelijk! Niet als grap, maar als bloedserieuze actie!

Een kerkgenootschap starten zonder God is eenvoudiger dan het accepteren van zinloos lege theaterzalen.

Amen! 🙏