Oorlogstaal!

In artikelen over Covid-19 kom ik regelmatig het woord ,,frontlinie" tegen. Oorlogstaal! Maar wel de relaliteit. Want dat is waar ik straks sta. In de frontinie! Het ziekenhuis waar ik werk is voorbereid. Zelf mag ik bijdragen op de spoedeisende hulp. De sfeer in het ziekenhuis is rustig. Natuurlijk wordt er veel over het virus gepraat in de koffiekamers (waar we overigens tegenwoordig ook met minder mensen tegelijk aanwezig zijn dan gebruikelijk). En uiten collega’s ook af en toe hun zorgen….althans, dan meen ik tussen alle zelfverzekerdheid ook te horen. Een van de artsen vertrouwde mij gisteravond toe; ,,Gelukkig zijn er weinig slachtoffers onder kinderen , dus ga ik er van uit dat mijn kinderen redelijk veililg blijjven"

Maar wat als straks alle ziekenhuizen overspoeld raken met patiënten? Als het virus echt doorbreekt in de ouderenzorg? Zijn de beschermende middelen die nu beschikbaar zijn dan nog voldoende? Niet alleen voor ons in het ziekenhuis maar ook voor al onze collega’s in de ouderenzorg? Waar ik mij het meest zorgen over maak is dat ik straks mijn werk moet gaan doen zonder voldoende beschermingsmiddelen. En ja, laat ik maar eerlijk zijn: dan voel ik wel de angst in mijn lijf. Dan maak ik mij zorgen over mijn dierbaren die via mij besmet kunnen raken, maar ook over mijzelf. Tuurlijk, het kan meevallen en verlopen als niet meer dan een verkoudheid. Maar het kan ook anders. Er zijn zorgverleners gesneuveld in de getroffen gebieden. Ja, ik gebruik het woord: ,,gesneuveld". Ja, ik gebruik oorlogstaal! En sommigen zullen mij misschien beschuldigen paniek te zaaien. Dat is echt niet mijn bedoeling. Er is geen paniek. Bij niemand in het ziekenhuis waar ik werk. Maar misschien is deze ,,oorlogstaal’ wel nodig om mensen te laten beseffen waar we mee te maken hebben!

Vorige week klonk er aplaus. Dank daarvoor.
En aan iedereen die echt iets wil doen voor al het personeel dat in de zorg werkt: HOU ALSJEBLIEFT DIE ANDERHALVE METER AFSTAND!! Ook in de natuur, ook bij de viskraam! Overal dus! Als dit voorbij is zal er vast wel weer aplaus klinken voor iedereen die het land draaiende heeft gehouden. En waneer ik mag zien dat de heilige anderhalve meter onderlinge afstand gehouden wordt beloof ik dat ik als verpleegkundige straks een diepe buiging naar een ieder zal maken die er mede voor gezorgd heeft dat er voor al mijn collega’s en mijzelf voldoende beschermingsmiddelen beschikbaar zijn gebleven door de maatregelen tegen het virus serieus te nemen.