Kleine briefjes

Sinds een paar dagen vouw ik een briefje bij mijn oude buurvrouw in de bus. De volgende dag steekt er dan weer een berichtje van haar, keurig in envelop, met een klein puntje uit haar brievenbus.

Lieve buurman,
Ben blij dat je mij schrijft, nu het virus mij huisarrest geeft. Ik denk soms niets nodig te hebben en niemand nodig te hebben, maar nu ben ik helemaal in het dal. Ik moet alsmaar huilen, ik ben bang. Straks zit ik vast wel weer bovenop de berg.

Lieve Schat,
Laat het zijn. Ben je bang, dan ben je bang. Heb je lief, dan heb je lief. Het is allemaal goed, het is hoe ons leven is, en we zijn hier samen in.

Ha buurman,
Er blijft echt niets meer overeind staan. Terwijl ik dacht alles al kwijt te zijn, staat er alweer een ander droomkasteel dat nog afgebroken moet worden. Het gaat maar door.
Het ene moment heb ik een geweldig overzicht en het volgende moment lijk ik wel gek, maar toch kan ik zo weer terug naar stilte en rust en inzicht.

Geliefde Dame achter glas,
Ja, het blijft allemaal een waanzinnig avontuur, maar onze eeuwige basis is volkomen stabiel. We delen gelukkig de liefde voor vrede en voor de grootsheid van ons bestaan. Als je eenmaal boven het doolhof uitstijgt, zie je dat zelfs deze dagelijkse zijpaden zo nog hun eigen schoonheid hebben. Ook dat wat voorbijgaat is mooi.

Lieve glazenwasser,
Ik voel tranen van ontroering. Je schrijft precies wat ik nodig heb, wat ik zelf ook al weet, maar waar ik soms toch graag nog even aan herinnerd wil worden. Vannacht heb ik een paar uur kunnen slapen. Misschien droomt God de wereld wel, nou, dan droom ik lekker mee, dat voelt wel fijn.

Heel goed, Schone Slaapster,
Of we omhoog of omlaag gaan, daar kunnen we weinig aan doen, de zee golft en wij deinen vanzelf mee. Als je maar ziet dat de cirkel rond is. Een innerlijke kus voor jou, een kus op je hart.