Burn-out: Net zo veranderlijk als het weer

Aan het begin van de herfst gooide ik de werkhanddoek in de ring en nu is het alweer bijna lente. Ook mijn burn-out seizoen groeit langzaam naar het voorjaar toe. In mijn hoofd is het langer licht, mijn energieniveau stijgt naar zonniger temperaturen en tijdens de fietstochten naar mijn werk voel ik vaker een zachte lentebries in de rug.

Al moet ik wel bekennen dat dit seizoen net zo verloopt als de lente, met af en toe een flinke stortbui die mijn voeten onder water zet. Dan doe ik noodgedwongen een paar stappen terug en vraag ik me af of het echt wel beter gaat. Gelukkig zijn er steeds meer zandzakken voorhanden om de ergste overstromingen tegen te gaan.

Mensen zeggen vaak tegen mij dat het herstel net zo lang duurt als dat het duurde om de burn-out te laten groeien. Dat is best een heftige gedachte, maar ook is het een gedachte die je helpt bij het analyseren. Tijdens mijn burn-out seizoen ben ik me gaan realiseren hoeveel momenten een krasje op mijn ziel hebben achtergelaten.

Een krasje hier en daar is gezond, want gepokt en gemazeld is tenslotte de manier om te groeien. De een ervaart een krasje als een veertje dat de ziel zacht toucheert, de ander ervaart dat zelfde krasje echter als de eerste aanzet tot een groef die steeds dieper slijt, net zolang tot de plaat blijft hangen. Een groef is nog acceptabel, je tilt de naald op en plaatst ‘m er net achter. Hoe meer groeven, hoe lastiger het alleen wordt om op tijd de naald van de plaat te halen. De timing luistert nauw, een fractie van een seconde te laat en je belandt in de groef. En dan zit je er dus in, in die burn-out. Dan begint het seizoen vol herfststormen, zomerse onweersbuien en winterse glijpartijen.

Het goede aan het burn-out seizoen is dat je van elk element iets kunt leren. Als de sneeuw metershoog ligt, leer je dat je beter binnen kunt blijven. Wordt het je te heet onder de voeten mag je vluchten. Het mag allemaal, maar de acceptatie duurt lang. Je kunt niet én sneeuw ruimen én de tuin sproeien tegelijk, maar waarom proberen we dat dan toch altijd?

Mijn burn-out seizoen raakt langzaam op zijn eind. Het lastige van dit grillige jaargetijde is alleen dat je nooit weet hoe lang het duurt. Voor de een duurt het wel vier seizoenen en voor de ander komt de lentebries iets eerder. Het duurt zolang je nodig hebt om weer tegen alle seizoenen bestand te zijn. En morgen kan de blauwe lucht zo maar een storm van orkaankracht kan worden. Tenslotte is niets zo veranderlijk als het weer.