Donkere reisdagen

Vandaag geen lyrische beschrijvingen van oogstrelend opkomend zonlicht op herfstachtige boomtoppen. Vandaag is er de confrontatie van een fietser met een druilerige depressieve grijze regenochtend in december en een stevige tegenwind. Het opstaan uit bed ging al wat stroever vanochtend. Ik ben, denk ik, wat vermoeid van de week en ik had de weersvoorspellingen gezien. Heb niet helemaal de stemming dus, ik twijfel, maar besluit om toch te fietsen omdat ik daar nu eenmaal voor heb gekozen.

Ik wil liever geen regenbroek aan, daar ga je van zweten. Dat verstikt en dat is niet fijn. Mijn benen zijn dan ook al snel nat en koud. Brrrr. De jas met Capuchon houdt me voor de rest gelukkig wel droog. Ik moet, wat zich toen ik uit bed stapte al aankondigde, er vandaag erg hard voor werken. Gelukkig is het vrijdag, de laatste dag van de werkweek. Nog een ritje terug en dan is het klaar.

Het blijft erg lang donker vandaag. Ik passeer al snel de forenzen die ik op andere dagen vaak op dezelfde plek ook passeer. Ik herken ze inmiddels gemakkelijk na ruim twee maandjes fietsen op dit traject rond de ochtendklok van acht. Ze verstoppen zich, net als ik, diep in hun kragen en het lijkt alsof zij er vandaag ook meer moeite mee hebben.

Het pianogeluid van Chopin, Schubert en Liszt druppelt ondertussen, toon na toon, gevoelig in mijn oren. Daar had ik deze reis nu eens een keer voor gekozen. Geen Top 2000 dus. Ik ga hier niet veel harder van fietsen, maar het klinkt van oor tot oor als vrolijk fluitende zangvogels bij pas geboren lentelicht op kleurrijke boomtoppen. Pareltjes die het trommelvlies minnekozen. Het doet mij de kilte van deze ochtend eventjes vergeten. Het zonnetje schijnt vandaag toch een beetje maar dan in mijn oren. Warm.

Stop Stappegoor Tilburg! Daar ben ik weer. Ik parkeer mijn fiets en heb veel moeite om de koptelefoon af te doen. Vanavond mag ik weer terug. Dan kan hij weer op. Eerst maar eens droge kleding aan doen.