Solliciteren kan je leren

Ik, de sollicitant, zal doen alsof de vacature GEWELDIG is en alsof ik absoluut al mijn zinnen op deze baan heb gezet. De brief die ik schrijf zal de illusie wekken dat hij speciaal voor jou geschreven is. Dat ik speciaal voor jou alle sterke kanten van mijn cv in het zonnetje heb gezet in een mooi opgestelde formele brief. Ik zal verzwijgen dat ik al minstens tien sollicitatiebrieven heb verstuurd die verdacht veel lijken op degene die jij net hebt ontvangen. Ook zal ik verzwijgen dat ik mijn eisen sinds de afgelopen maand ben gaan verlagen omdat het nog niet zo vlot.
Dit is niet mijn droombaan en toch druipt het geveinsde enthousiasme van mijn brief af. De tweede ronde, het sollicitatiegesprek. Een groot deel van mijn concurrenten is afgewezen met hetzelfde niets zeggende mailtje. Ik ben uitgenodigd voor een gesprek op korte termijn waarvoor ik als vanzelfsprekend mijn agenda leegveeg.
Goed ingelezen, formeel doch gezellig gekleed stap ik netjes tien minuten te vroeg bij mijn sollicitatie binnen. Ik geef een stevige hand met handen die ik vooraf nog even warm heb gewreven aan mijn broek omdat ooit heb gelezen dat een warme stevige hand je kans op een baan vergroot. Ik doe opgewekt en enthousiast, alsof het mijn eerste sollicitatie en droombaan is. Jij als werkgever danst mee, je doet alsof je me geloofd en trekt mijn onvermoeide enthousiasme geen seconde in twijfel.
Daarnaast ben jij vandaag bijzonder te spreken over jouw bedrijf. Je laat de mooie kanten zien en de probleempjes op de werkvloer worden verhuld in een mist van vragen, koffie en vriendelijk lachende vreemde op de afdeling. Er wordt gevraagd naar goede eigenschappen en slechte. Ik balanceer om de perfecte balans te vinden tussen eerlijk en TE eerlijk. Of nog erger positieve eigenschappen verhullen als negatieve. “Ja meneer, het is zo vervelend ik wil mijn werk te goed doen en ik werk ook nog eens te hard”.
Ik vraag nonchalant naar het salaris, alsof het een bijzaak is. Terwijl, in alle eerlijkheid, salaris de hoofdzaak is. Voor de oplettende lezer; een gevoel van voldoening is uiteraard het belangrijkste maar alleen daarvoor werken we niet fulltime. Het gesprek voelt als een eerste date waarin ik me afvraag of ik voor een tweede date wordt gevraagd. We lachen schudden handen en geven niks prijs. Ik wacht af en reageer in de tussentijd ‘enthousiast’ op nog drie andere vacatures. Speltip 13; spreid uw winkansen.