Een verlangen naar vis

Daar zat ik dan aan m’n pseudogezonde lunch op een bewolkte dinsdagochtend tegenover de centrale bibliotheek in Rotterdam. Ik had nog geen drie happen achter mijn kiezen of een goedlachse man komt naast me zitten. “Pauze?” vraagt hij in het Engels. Voor ik antwoord kon geven vroeg hij naar m’n naam. “James” antwoordde ik met een halfvolle mond. Hij zei dat ik eruitzag als een goed man. Hoe hij tot die conclusie kwam ontging me, maar ik bedankte hem evengoed. “Valt wel mee hoor” zei ik. “How are you?” vroeg ik hem terwijl ik een paar secondenlang een lege mond had. Het ging wel goed, maar hij had honger. Ik wist waar dat naar toe ging, maar ik vroeg me af hoe hij dit spel ging spelen. Moses, want zo heette hij, bleek uit een land te komen waar ik nog nooit van had gehoord. Het lag ergens bij Guinea.

Ik vroeg hem of hij Nederlands sprak. Dat sprak Moses wel, maar hij gaf de voorkeur aan Engels. Hij keek met een hunkerende blik naar mijn lunch. Het maaltje, bedekt met babyspinaziebladeren, bestond uit rijst, groenten en falafel balletjes. Na initiële koetjes en kalfjes besloot Moses om het gesprek op een andere koers te gooien. “Do you like fish?” vroeg hij me. “Ja hoor” zei ik. “Heb je zin in een haring?” floepte ik eruit. Dat leek hem wel fijn. 
Eenmaal beland bij de viskraam leek kibbeling hem toch de betere keuze. Ik maak mensen graag blij, maar wel binnen mijn financiële middelen. Momenteel heb ik geen werk en ook geen bijstandsuitkering. Ik leef in de sociale Twilight Zone.

Ik wilde z’n aandacht weer te vestigen op de haring die er verslagen bij lag, maar dat vond Moses te rauw voor een dinsdagochtend. De vrouw in de viskraam was verward toen hij in gebrekkig Nederlands wees naar de tijgergarnalen en zei “doe die maar”. “Welke wil je!?” kraamde ze uit. Ik zei dat het om de garnalen ging. “Oh, jullie zijn samen? Vroeg ze. “Voor mij is het ook ongebruikelijk, mevrouw.” dacht ik. Hij had me schaak. Sommige mensen zijn goed in het bespelen van anderen. Het uitbuiten van mensen is niet moeilijk als je weet waar de zwakke punten liggen en hoe je deze naar je eigen hand kunt zetten. Er zijn genoeg psychologieboeken over geschreven. Hoe dan ook, na kort beraad gingen we akkoord met 100 gram tijgergarnalen. Ik keek naar de gefrituurde garnalen en hij stelde voor dat ik er eentje kon proeven. Dank je, Moses, dat ik ook een hapje mag. Ik lag er niet wakker van, maar ik liep wel vreemd weg na gedag te hebben gezegd tegen mijn zweverige makker.