De sterke vrouw en de huismoeder in mij over daten

Iedere keer zeg ik dat ik ermee kap. Toch betrap ik mezelf erop dat ik die verdomde app weer download op mijn telefoon. De ene keer komt het door een verveelde bui, de andere keer omdat ik plots het gevoel krijg dat ik met mijn 19 jaar verliefd, verloofd en vastgeketend aan een man moet zijn. Ik heb het over Tinder, het afvoerputje van alle datingapps.

Er schuilt een gesplitste persoonlijkheid in mij als het om daten gaat. De ene helft, de sterke vrouw, voert een eindeloze strijd naar onafhankelijkheid. Nee ik heb geen vriend nodig, wat zou ik daar in godsnaam mee moeten, verkondigt ze. Wil je het écht of wil je het omdat mensen in je omgeving een relatie hebben? Ben je er eigenlijk wel weer klaar voor? Ze vuurt de ene naar de andere vraag op me af. En of ik het verstandig vind om met mijn eeuwige verlatingsangst mezelf open te stellen voor iets nieuws. Meid, kom op, zegt de sterke vrouw dan. Alles gaat prima in je eentje en je mist helemaal niets.

De andere helft, de huismoeder uit de jaren 50, is het daar totaal niet mee eens. Hoe fijn is het om iemand te hebben die mij 100% begrijpt. Iemand waarbij ik aan het einde van de dag al mijn gedachten, frustraties en stomme grapjes kwijt kan. Ik hoef nooit meer dingen alleen te doen en het is rustgevend om te weten dat er in alle ellende van de wereld toch nog iemand is. Iemand op wie ik kan leunen, voor wanneer ik mezelf niet meer staande kan houden. Want geef toe, dat gebeurt nog wel eens zegt de huismoeder in mij.

Waar maak ik nou zo’n groot probleem over? Ik heb het gevoel dat er een soort stigma hangt over het ‘alleen zijn’. Ben ik alleen omdat ik er echt zelf voor kies, of is het omdat niemand mij wil? Het aantal matches in de app stapelt zich op, maar de gesprekken blijven heel oppervlakkig. Misschien ligt het wel aan mij. Stel ik dan zulke idioot hoge eisen? Ja, ik word soms (heel) moe van mezelf.

Als ik merk dat ik voor de zoveelste keer doelloos door Tinder swipe, ben ik het zat. Zonder na te denken verwijderd ik de app. In mijn hoofd probeer ik te luisteren, maar ik hoor niets. Geen krijsende huismoeder en ook geen jammerende sterke vrouw. Hm. Misschien was ik toch gewoon verveeld.