Stil genieten

Het is een heerlijke zaterdagmiddag. Mensen in het centrum lopen in korte mouwtjes door de winkelstraat en de zon voelt verrassend aangenaam voor oktober. Ik sta, leunend tegen het muurtje naast het terras waar ik werk, een sigaret te roken. Mijn oog valt op een wat ouder echtpaar dat overduidelijk ook geniet van de aangename temperatuur en de drukte op de kade waaraan het restaurant grenst. Beiden met een kop koffie en een te grote zonnebril zitten ze daar, zonder veel tegen elkaar te zeggen, maar toch samen genietend.

Een tafeltje naast hen zit een groep meiden van ongeveer mijn leeftijd, druk in de weer met hun aankopen die ze waarschijnlijk net gedaan hebben in de binnenstad. Het ene na het andere opzichtige kledingstuk wordt uit de papieren tasjes getrokken en bij iedere tentoonstelling van een kledingstuk geeft de rest van de groep uitgebreid commentaar. Ze lijken zich niet bewust te zijn van het ongewoon lekkere weer, en al helemaal niet van de schoonheid van de kade waar ze zitten.

Ik denk na over hoe fijn het zou zijn om te zijn als die oude dame. Maar ik besef me ook al heel snel dat ik overduidelijk eerder aan het drukke tafeltje zou passen. Ik heb moeite met genieten. Ik bedoel: ik geniet heus wel van de mooie dingen in het leven en ik reken mezelf zeker tot de gelukkige personen van deze wereld. Maar gewoon even zitten en genieten, hoe vaak doe ik dat nou echt? Als ik al even stil zit, heb ik mijn verdomde iPhone in mijn hand, en ben ik alsnog druk in gesprek met de halve wereld. En ik weet het: ik doe het zelf, maar gewoon even stil genieten is knap lastig.

Terwijl ik opgeroepen word om warme hapjes naar tafel 301 te brengen, en mijn collega me erop wijst dat de drukke dames waar ik net zo aandachtig naar aan het kijken was, nog wel een wijntje lusten, besef ik me ineens iets. Ik heb zojuist, tijdens het roken van mijn sigaretje in de heerlijke oktoberzon, stil staan genieten. Zo makkelijk kan het dus toch zijn.