Een goed-geolied rolkoffertje met vier wieltjes

Ik ben zo iemand die een zaak altijd van twee kanten probeert te belichten. Als een treinconducteur jouw smeekbedes of puppy ogen negeert en je strak aankijkt terwijl hij jouw boete voorschrijft, ookal was je eerlijkwaar vergeten in te checken en heb je studentenreisproduct, dan kan het zomaar zijn geweest dat zijn vrouw hem die ochtend heeft verlaten, en wat zou jij dan hebben gedaan? Of als de rij-examinator je laat zakken omdat te dicht op de gemixte bende aan duiven en eenden op de weg afrijdt, terwijl je absoluut van plan was om te remmen en überhaupt maar met vijf kilometer per uur vooruit kabbelde, maar omdat die brutale gevleugelde stadsbewoners niet meer bang worden van grote apparaten, die ze kunnen doen verdwijnen als ze niet opletten, ze niet wegvliegen – als je hier frustratie proeft is dat omdat dit mij is overkomen. Maar zelfs toen kon de examinator ’s ochtends bijvoorbeeld zijn telefoon in de kom met melk en Frosties hebben laten vallen, waarna hij ook zijn teen stootte en ook nog zijn lunch, die keurig was klaargelegd door mevrouw de rij-examinator, op het aanrecht heeft laten staan, dat bedoel ik als ik zeg dat ik zaken graag van twee kanten belicht.
Maar ik heb, als uitlaatklep, in mijn (semi)volwassen leven een aantal producten of zaken verzameld waar ik een ongegronde afkeer voor voel, en sinds ik deze aversie heb uitgesproken pak ik deze er zo nu en dan eens bij om lekker ongerechtvaardigd te zeiken. Rolkoffertjes met 4 wieltjes. Dat staat wat mij part symbool voor de gemakzucht en consumptiemaatschappij die de mens te baas is. Met twee wieltjes een koffer voortzeulen ziet er al stom uit, en nu heb je al die luxepaarden die met éen vinger een absurd goed-geoliede koffer vooruit duwen. De volgende stap is natuurlijk goed-geoliede koffertjes met 4 wieltjes en een afstandsbediening, of nee nog beter, een bluetooth-beacon aan je sleutelbos en het koffertje volgt je dan en heeft een sensor waarmee hij uitwijkt voor muren, mensen, honden en alle andere koffertjes die achter een sleutelbos aan rollen.

Dat lijkt me nou een goed voornemen voor 2019, als iedereen in het dagelijks leven zich wat vaker in een ander verplaatst, en een onding uitzoekt waar hij of zij het figuurlijke vuur van frustratie onbillijk op kan laten spuwen.