Heb ik het licht gezien?

Verdorie! Alweeer mijn oortjes kwijt! Thuis iedereen weer de schuld gegeven, want ik raak die zelf echt niet kwijt hoor! Weer in de trein, voor de 3e keer deze week EN zonder oortjes.

Niet verwacht dat dit een eyeopener zou zijn. Ik keek om me heen, volgens mij werd ik verblind. Ik kon niets zien, alleen maar elektromagnetische straling (is dus de bedoeling dat ik nu slim over kom), dus echt EYE OPENEND was het niet nee. Wat was dit? Ga ik dood ofzo..? Je weet wel, de hemel (of hel, komt misschien door de resting bitchface)? Misschien had ik wel echt HET licht gezien nu. Maar nee, helaas was het toch niet zo’n avontuur. Dus even back to reality…, ofja reality, virtual reality kun je wel zeggen. Er is namelijk nog maar weinig ‘echts’ aan in de trein. Grotendeels alle inzittenden van de trein zijn bezeten door het ‘Ikkannietzondertelefoon’ syndroom.

Is het dan niet meer normaal om eens even zonder telefoon op pad te gaan? Vanaf dit moment ben je namelijk echt in het hier en nu. En niet constant bezig met appjes en social media. In plaats van meteen van je stoel te springen als je hoort dat je een berichtje krijgt kun je misschien interesse tonen in de mensen om je heen. Die oma zonder verstand van al die hypermoderne technologie (waarvan jij dus vindt dat ze onder een steen leeft omdat ze er nooit iets van snapt als jij vertelt over dat nieuwe filmpje van Dumpert), die gewoon graag even onder het genot van een kopje thee lekker wil kletsen met jou? Gewoon lekker lachen, en.. ja dan bedoel ik ook echt lachen, als je nog weet wat dat betekend. Geen: HAHAHA *EMOJI* *EMOJI* . Ik weet zeker dat dit gezelliger en fijner is dan je zou denken. Trouwens…, heb nu wel weer genoeg verteld. Ik heb namelijk mijn oortjes gevonden in mijn linker jaszak… oeps! Dus ik reis lekker verder, richting school zou je denken. Maar nee lekker verder in mijn virtuele wereldje natuurlijk!