Da’s .. toch niet normaal

Vandaag afscheid moeten nemen van Sok, ons lief pluizig konijntje. Ik vond haar levenloos in de ren en draaide haar om. Mijn maag ook. Het beestje had een oneerlijke strijd verloren van iets wat een monster heeft moeten zijn. Voor het gemak gaf ik de steenmarter maar de schuld. Ik leg Sok zolang in een grote tas in de schuur. Morgen gaan we haar begraven.

Zit ik ‘s avonds nog even achter de computer en hoor ik hoe Sylke, de hond, de laatste brokjes van de dag aan het eten is. Het geluid is anders dan normaal, merk ik op, en besluit me om te draaien. Plots sta ik oog in oog met een groot harig geval. Ik zeg: “kssst”… en het beest scheert zich weg. Ze blijft nog even in de deuropening staan en 2 grote ronde ogen kijken me hongerig aan. Verrek een das! Samen met Sylke, de hond voorop, besluit ik het beest weg te jagen. Het is een jachthond, dus dat moet goed komen. Maar hoe hard Sylke er ook op af stormt, net zo hard komt ze terug. Zo gaat het een kwartier heen en weer en dan keert de rust terug.

Het is al 12 uur en moet naar bed. Nog even de lichten uitdoen en de schuurdeur sluiten. Ik hoor een grote boodschappentas. Zo één waarin ik Sok tijdelijk te ruste had gelegd. Weer “kssst” en “woef, woef” en weer scheert het monster zich weg. Ditmaal met Sok in haar bek. Het tafereel begint opnieuw maar nu met doel ons konijn alsnog een fatsoenlijke begrafenis te kunnen schenken. Helaas… het beest verschaft zich een plekje achter in de tuin tussen potten en wat tuinhout. Ik besluit het gevaar niet op te zoeken en weet met moeite Sylke te vangen. De adrenaline giert door het lichaam. Ik heb mijn vrouw beloofd door de week geen wijntje meer te drinken. Ik besluit het stiekem te doen. Om 1 uur ga ik naar bed. Morgen nemen we de schade wel op.

Het is vrijdagmorgen, op zoek naar Sok. Ik vind haar en nog meer haar. Er steekt nog een pootje tussen de potten uit. Ze is weer een beetje kleiner geworden. Als een man…. Ik begraaf haar in de kliko en stort wat aarde er over haar heen. Rust zacht, Sok…je.

We wonen in hartje Maastricht en normaal kom je daar geen das tegen. Ik google waar het meldpunt ‘help ik heb een das in huis’ zich bevindt. Geen treffer, wel enkele afbeeldingen. Ik begin te twijfelen of het wel een das was. Een das heeft geen grote ronde ogen, het formaat klopt wel. We googelen door. Het is geen marter, die zijn veel kleiner. Ook de fret en de wezel vallen af. Uiteindelijk kijken die 2 grote ogen me weer aan….. wahaa … een WASBEER.