Jurk

“Mam daar ben je echt te oud voor!” Met een beschaamt gezicht trek ik de jurk waar ik me met moeite had in gewurmd weer uit. “Hij is ook veel te kort en je ziet alles.”
Verontwaardigd komt ze in de deuropening staan.
“Ja, ja, ik weet het”, mompel ik, terwijl ik me in de meest ingewikkelde bochten wring om het ding weer uit te trekken.
“Hij is je ook veel te klein”, wrijft ze er nog even in. Als ik ben verlost van de jurk, loopt ze weg. Ik sta daar half in mijn blootje met de gehavende jurk in mijn hand. Gelukkig had ik nog net op tijd een selfie kunnen schieten. Ik bekijk het resultaat. Met ingehouden adem en mijn borsten vooruit sta ik een beetje vreemd lachend de camera in te kijken. Ze heeft gelijk denk ik.

Ik open een foto-app en poets zorgvuldig de diepe rimpels langs mijn mondhoeken weg. De lijnen van mijn armen maak ik iets strakker en met een of ander dramatisch licht filter lijkt het nog wat. Zo… ik kijk nog een keer naar het resultaat en druk snel op verzend. Met zweterige handen en een warm hoofd breng ik mijn haar weer in model. Ik schiet een jeans en sweater aan en loop naar beneden.

In de huiskamer zit mijn dochter op de bank met haar neus in haar telefoon. Waarom heb je die jurk eigenlijk gekocht? Zo nonchalant mogelijk zeg ik “Wat zeg je lieverd?” “Waarom je die jurk hebt gekocht.” Dan rinkelt haar telefoon en ze wacht mijn antwoord niet af. Al pratend, schiet ze haar jas aan en met een, “tot straks!” Slaat ze de voordeur achter haar dicht.

Als ik naar boven loop ligt de jurk nog achteloos op mijn bed, alsof het de rondingen van mijn lichaam nooit heeft aangeraakt. Ik neem de schade op, een klein scheurtje op de naad, die kan ik nog wel maken. Maar wil ik dat eigenlijk wel, of zal ik hem gewoon in de kliko bak gooien, alsof er nooit iets is gebeurd.

Als ik ’s avonds in de keuken sta, Bart achter zijn laptop zit en Mia weer met haar neus in haar telefoon, hoor ik Mia tegen Bart zeggen: “Pap, heb je de nieuwe jurk van mama al gezien?”
“Nieuwe jurk? Ik ben dol op nieuwe jurken!”
“Ach welnee!”, roep ik vanuit de keuken. “Die jurk was veel te klein!”

Voor de zoveelste keer check ik mijn telefoon. Ik zie twee vinkjes, ze zijn grijs … Terwijl ik mijn telefoon wegleg, komt Bart achter me staan en legt zijn handen rond mijn borsten.
“Ik had je wel willen zien in die nieuwe, te kleine jurk”, zegt hij met een lachje. 
“Helaas”, zeg ik, “en bovendien ben ik veel te oud voor zo’n jurk, volgens je dochter”.