Het Land van Maas en Waal

“Busje komt zo, busje komt zo…”. Van mijn streek tot aan de Mijnstreek zongen fietsers het midden jaren negentig als ze mensen bij de bushalte zagen wachten. Gegarandeerd hilariteit; probeer maar eens niet te lachen terwijl je twaalf keer achter elkaar “busje komt zo” zegt of zingt. Maar op deze dag komt het busje niet zo. Er wordt gestaakt, van Ouderkerk aan de Amstel of IJssel tot aan het Land van Maas en Waal. Sommigen vragen zich af waarom er zo nodig gestaakt moet worden, anderen zoeken een alternatief. En ik? Ik praat (met jou, beste lezer, via deze tekst), zing (dat liedje van Höllenboer) en lach (om datzelfde liedje), want achter die hoge berg stakingsellende ligt het land van Maas en Waal. Zaltbommel. Ik zie vanuit de trein een file op de A2 staan. Rare soort, die mens. Neemt duizend kilo dode massa mee teneinde sneller te zijn dan een brommer. Ondertussen brommend over bussen en treinen die op zijn best voor slechts een kwart gevuld zijn. Daarbij vergetend dat zijn auto ook maar voor een kwart gevuld is. Een auto die een kwart van de dag gevuld is, terwijl die trein driekwart van de dag gevuld rondrijdt. Rollend over de Maasbrug bij Hedel denk ik aan MaaS: Mobility As A Service. Vraagafhankelijk OV in plaats van een vaste dienstregeling. Zoals de belbus. De ene keer is de rit een taxi, dan een busje, dan weer een grote bus. En indien nodig van de route afwijken, zoals NS die tijdens Pinkpop de intercity’s naar Landgraaf stuurt in plaats van Maastricht. Mobiliteit als iets wat je gebruikt in plaats van bezit. Zoals Spotify en Netflix de kasten vol cd’s en dvd’s overbodig hebben gemaakt, zo kunnen we ook auto’s, motoren en e-bikes huren en/of delen als we ze nodig hebben. We kunnen er zowel de files als de parkeerproblemen mee oplossen. En dat voor een fractie van de kosten, want waar nieuw asfalt en spoor miljoenen kosten, kost een andere denkwijze vrijwel niets. Raar eigenlijk, dat we een OV-staking nodig hebben voordat we de getroffenen met een #lievelift Ongepland Vervoer geven. Ik hoop dat met deze staking onze visie op vervoer gaat veranderen. Want zelfs als MaaS niet de oplossing van het logistieke vraagstuk mocht zijn, WaaL is het zeker niet: Wachten Als Aanvaarde Levensverspilling. Zoals bij die brug in Zaltbommel.