Realiteit

Het verlangen dat ik naar je heb

om 03:47 in de nacht.

Maakt me kapot.

Ik wist niet

dat ik zo veel kon houden van.

De gedachte dat ik niemand nodig had

wordt onderdrukt door jouw adem

wanneer ik in je armen lig.

Onze voeten.

Ze raken elkaar.

Onze benen raken verstrengeld.

Ik besef me

dat dit geluk is.

Geen toeters en bellen.

Het kost niks.

Alleen jij en ik

in een donkere, stille kamer.

Ik ben thuis.

Je bent binnen gedrongen

in mijn diepste gedeelten.

Je woorden.

Je vingers over mijn huid.

De manier waarop je vaak serieus kijkt

laat me beseffen dat ik besta.

Op de een of andere manier

is het je gelukt

om op je tenen

langs het rood-witte politie lint te sluipen.

Het lint rondom mijn hart

met de tekst

“plaats delict”.

Je durfde het aan ondanks

dat de gevaren duidelijk waren.

Mijn gedachtes in de nacht

zeggen dat ik dit niet verdien.

Ik hoop dat ik niet wakker word

en erachter kom

dat deze mooie liefde

gewoon een droom was.