Open brief aan mijn middelbare school

Lieve/Beste middelbare school tijd,

Om heel eerlijk te zijn wist ik niet zeker of ik moest beginnen met ‘lieve’ of ‘beste’ aangezien je niet altijd lief voor me bent geweest, maar je wel een belangrijk deel in mijn leven bent en zult blijven.

Afgelopen week was het dan zo ver. Mijn laatste PTA-week op VWO 6. Ja, je leest het goed VWO 6. Nog maar 4 weekjes les en dan na de meivakantie de eindexamens maken. Ik vind het raar.

Het feit dat ik in die zes jaar door weer en wind op m’n omafiets ben gestapt om naar je toe te fietsen, om m’n vrienden en vriendinnen te zien, om het gezellig te hebben, maar vooral om iets te leren. Het is raar om te zien bij wie ik in de brugklas zat en wie er dan nu nog over zijn.

Eigenlijk ben je een soort wipe-out baan. Sommige halen in een recordtijd de finish, maar andere halen het niet om in een keer over de rode ballen te springen en moeten een stapje terug doen of ze geven op.

Ik moet eerlijk toegeven dat niet alle zes jaren, topjaren waren. Sommige werknemers van je hadden geen vertrouwen in mij, ik hoop dat je ze deze boodschap door wilt geven: scheer voortaan alsjeblieft niet iedereen over één kam, niet elke leerling is hetzelfde ook al denken jullie dat dat soms wel zo is. Als je volgend jaar een leerling in je klas hebt en diegene heeft iets meer tijd nodig om op te starten, geef die persoon dan de tijd daarvoor en denk dan even aan mij. Pubers willen het misschien niet altijd laten merken, maar we zijn kwetsbaar en sommige van jullie hebben mij oprecht pijn gedaan. Hoe moet een onzekere puber vertrouwen in zichzelf hebben als een docent niet eens vertrouwen in diegene heeft?

Ik wil wel even duidelijk maken dat niet al je werknemers zo waren! Misschien komt het gewoon doordat je met de een een betere klik hebt dan met de ander, maar zo zou het niet hoeven te zijn.

En als ik er bovenop kan komen, kan iedereen dat? Toch?

Ik was het niet altijd eens met je beslissingen, maar heb geleerd om het te accepteren en soms was het zelfs een motivatie voor me om zo snel mogelijk van je af te komen.

Je zegt dat ik nu klaar ben voor een nieuw avontuur, de universiteit, maar ik ben diep van binnen een beetje bang. 6 jaar lang was je m’n tweede thuis en nu moet ik verhuizen. Ik weet ook wel dat het me gaat lukken om me daar weer thuis te voelen, maar het voelt raar.

Toch wil ik je bedanken! Je gaf me vrienden voor het leven, mooie herinneringen, leuke reisjes en veel kennis en daar ben ik je oprecht dankbaar voor. Ik weet 100% zeker dat mijn medeleerlingen dat niet altijd laten merken, maar ik weet dat ook zij je dankbaar zijn.

Lieve middelbare school tijd, ik ga je toch wel missen!

Liefs,

P.S. In juni zal ik je laten weten of ik volgend jaar terug kom dus misschien tot volgend jaar ; )