Koppen

Overal waar ik kom, duiken ze op. Met hun kale hoofden en pittige brilletjes. De heren van de regionale politiek. Af en toe een vrouw, maar al net zo stijfjes als haar mannelijke collega’s. Op levensgroot formaat staren ze je langs de weg aan, met hun zuinige lachjes. Om de paar meter een ander hoofd. Netjes in pak met stropdas. Want het is natuurlijk wel een serieuze zaak die politiek.

Die posters kosten ongetwijfeld veel geld. Het is een PR-troef bij uitstek om kiezers over de streep te trekken. Maar waarom is het allemaal zo’n saaie eenheidsworst?

Neem een lokale partij hier in de buurt die zaken als natuur en milieu hoog op de agenda hebben staan. De lijsttrekker kijkt me ronduit chagrijnig aan. Heeft hij er geen zin in, denk ik dan in het voorbijrijden? Ziet hij de toekomst zo somber in dat hij ervan gaat fronsen? Waarom laat deze man zich niet fotograferen in het bos, innig knuffelend met zijn hond? Of desnoods met een boom? Dan weet ik meteen met wie ik van doen heb. Dan krijg ik er een gevoel bij en ga ik misschien zelfs een beetje van hem houden.

Of de VVD-er die zich laat fotograferen op de markt, arm-in-arm met zijn bejaarde moeder. Laat de economie maar bloeien, zegt het beeld, maar tegelijk zien we de menselijke kant achter deze man.

Maar nee, ze staan allemaal stijf te wezen tegen een neutrale achtergrond. Met hun naam en het cijfer waarmee ze op de lijst te vinden zijn als enige aanvullende informatie.  Wie overtuig je daar nu mee?

Geacht verkiesbaar Nederland, houd ermee op! Het spijt me om te zeggen, maar jullie zijn nu eenmaal niet zo knap dat jullie A0 formaat posterwaardig zijn van zo dichtbij. Denk er toch eens over na hoe het anders kan. Je hebt daar maar liefst vier jaar de tijd voor. Kom volgende keer eens met iets persoonlijks, iets waar we allemaal warm van worden.

Sla spijkers met koppen.

Leuke, aansprekende koppen graag.

Mijn stem hebben jullie…