Fiets jij vanavond met mij mee?

Twee weken heeft het geduurd. In twee weken tijd is Nederland wakkergeschud, opgeschud en door elkaar geschud. Dat hebben we nodig. Schudden. Dat maakt ons kritisch. En kritisch zijn, daar zijn wij als Nederland ware professionals in. In de afgelopen twee weken heb ik -hoogstwaarschijnlijk samen met het gros van de Nederlanders- het nieuws over de verdwijning van Anne Faber op de voet gevolgd. Allereerst wakkergeschud. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd, verdwenen terwijl zij ‘s avonds op haar fiets zat. De als puber irriterende vraag ‘fiets je wel met iemand samen?’ wordt ineens weer pijnlijk verstandig. Want, dacht ik altijd, ik kan toch heus wel een stuk alleen fietsen? Vervolgens opgeschud. De betekenis van opschudden volgens de Van Dale: ‘tot leven wekken door het nodige te veranderen’. Er is iets veranderd. We zijn weer iemand verloren. We worden heen en weer geslingerd tussen belangen van de een en belangen van de ander. Als forensisch psycholoog in opleiding weet ik dat er met man en macht gepoogd wordt om delinquenten te behandelen en weer stukje bij beetje klaar te stomen om weer deel te nemen aan de maatschappij. Iedereen heeft recht op een goede kwaliteit van leven. Vrijheid, daar staan we voor in Nederland. Maar wat als vrijheid ten koste gaat van een ander? Tot slot ben ik door elkaar geschud. Met harde hand door elkaar geschud. Op naïeve wijze dacht ik dat wij allemaal meeleven met de familie Faber. Dat wij allemaal vrienden zijn, vaders zijn, moeders zijn, broers of zussen zijn van iemand zoals Anne. Twee weken heeft het geduurd. Twee weken tot de meer antisociale en bijna psychotische laag van de samenleving het internet berijdt op hun paard met de naam ‘complottheorie’. Vol verbazing lees ik geheel uitgeplozen verhalen over dat deze tragische gebeurtenis een slinks vooropgezet plan zou zijn om wetten door te kunnen voeren. Mijn vingers jeuken om mijn eigen paard te bestijgen en deze mensen met schild en zwaard te bevechten. Dat doe ik middels deze weg. Laten wij, burgers die braaf iedere ochtend de Metro lezen, elkaar, maar vooral de naasten van Anne de ruimte geven, want wij zijn allemaal wakkergeschud, opgeschud en door elkaar geschud.