‘Grande verdriet’

Nog nimmer had ik gehoord van Ariana Grande. Ook niet verwonderlijk natuurlijk voor een vent van 52. Ik stam nog uit de tijd van de New Wave, ‘the 80’s’. The Talking Heads, The Simple Minds en U2.
Tot aan de aanslag in Manchester. Deze ‘princess of pop’ blijkt een megaster te zijn welke met haar lijf en looks miljoenen tienertjes het hoofd op hol doet slaan. Voor al even zoveel geld.
Rijen dik voor de Manchester Arena. Meer kids zonder dan mèt een kaartje, achteraf gezien maar beter ook.
Dat gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten wanneer je betalende fans worden opgeblazen en dus organiseren we zo spoedig mogelijk een benefit voor de slachtoffers. ‘Geld heelt alle wonden’, moet zij gedacht hebben.
Niet omdat we nu zo begaan zijn want we kennen onze fans niet eens en dat willen we ook eigenlijk niet. Daarom sluiten wij onszelf op in zwaarbewaakte paleizen, omringd door valse Rottweilers en vadsige bodyguards. Nee, enkel en alleen vragen wij een buitensporig bedrag opdat de massa van onze grootheidswaanzin kan genieten. Medeleven is hier nu eenmaal verplichte kost. Grande is naast een leuke meid toch vooral een product, een bedrijf, een vleesgeworden merchandise. Na zo’n aanslag niets van je laten horen zal het imago en de verkoopcijfers in een rappe neerwaardse spiraal dirigeren.
Nu, met deze geste, kan zij natuurlijk niet meer stuk. Dit had het management van Bieber ook al snel door. In één klap het megalomane, narcistische en verwaande ego’tje van deze snotaap gerectificeerd. En direct even met de limo langs het hospitaal, zelfs de Queen kon het niet laten van dit opportunistische buitenkansje mee te snoepen. Want wees nu eerlijk, ware wij daadwerkelijk begaan met onze onderdanen dan zouden wij onze miljoenen toch wel wat verstandiger kunnen besteden, is het niet?!

“De wereld heeft saamhorigheid nodig”, zo gaf Grande het empathisch betoog nog wat extra sympathie. Zo hebben wij samen haar optreden aangehoord. Saamhorig in de versie van toch vooral niet teveel willen veranderen. Loze retoriek, gespeelde compassie en ingestudeerde tranen. Laten we het onrecht toch vooral laten voor wat het is want zonder armoede heeft rijkdom geen bestaansrecht en zo zullen de tienermeisjes in de sloppenwijk van Mogadishu waarschijnlijk weinig van dit concert hebben meegekregen.

Bono kon ook nog een minuutje missen. U weet wel, die zanger van U2, uit mijn tijd…