Unfold my butterfly

Vroeger leek het zo makkelijk. Wanneer je als 8-jarige stuiterbol gevraagd werd wat je wou worden als je later groot zou zijn, was het antwoord vanzelfsprekend. Een brandweerman, politieagent, een dokter… Zoals gewoonlijk viel ik weer buiten deze ‘originele’ beroepen, want ik wou een vlinder worden. Helaas ben ik er inmiddels achter dat dat niet bepaald realistisch is, maar toch vind ik de gedachte nog steeds erg mooi.

Om eerlijk te zijn, voel ik me gewoon een rups. Ik ben een rups die maar niet wil ontpoppen tot een nachtvlinder, die vrij kan zijn en kan doen wat ze wil. Laat dat nou juist zijn wat ik het liefste wil; vrij zijn. Het is vaak zo dat ik niet bewust ben van het feit dat ik leef. Ja I know, dat klinkt weer lekker deprimerend. Maar dat is niet hoe ik het zie. Het leven is voor mij niet mijn opleiding afronden, een goede baan vinden en dit volhouden tot ik bijna 70 ben. Als dat het pad is wat ik ga volgen, weet ik dat ik nooit de kans krijg om te ontpoppen.

Door een gesprek wat ik voerde met een vriend een aantal weken geleden, kwam ik tot een besluit. We zaten in de McDonalds (vrijdagavond, drie uur lang cheeseburgers naar binnen werken, je kent het wel) en hadden een goed gesprek over de toekomst. Daar was hij weer, de grote vraag; ‘Maar wat wil jij dan eigenlijk worden?’

Voor ik het wist gaf ik antwoord. Ik wil niet een beroep ‘worden’. Ik wou niet een dokter zijn, of een journalist (want ja, dat is wel waar ik voor leer). Nee, ik wou mezelf worden. Want wat is er nou mooier dan jezelf vinden en jezelf kunnen blijven?

Ik ben een rups, maar ik hoef nog niet te ontpoppen. Ik zit nog verstopt in mijn eigen cocon, in een eigen wereld. Het is nog niet mijn tijd om open te breken en te veranderen, want ik heb mezelf nog niet gevonden. Ook al duurt het nog 40 jaar, ik weet dat mijn tijd nog komt en dat als het straks tijd is, ik kan ontpoppen als mezelf. Dan kan ik eindelijk vrij vliegen, als mijn eigen nachtvlinder.