Een open brief aan Sander Dekker

Beste meneer Dekker,

Vanuit het onderwijs klinken noodkreten: lerarentekort, ouders die voor de klas staan, te hoge werkdruk, leerkrachten die overspannen zijn, veel overwerken, geen vaste contracten… Als student vraag ik mij soms hardop af of het nog wel zin heeft om mijn pabo diploma te halen, waar ik hard voor moet werken. Weet u wat het is?
Wat is de waarde nog van een papiertje, als er tegenwoordig ook onbevoegde mensen voor de klas mogen staan? Waarom zijn er zoveel regels en verplichtingen voor een leerkracht en worden de eisen aan de poort van de pabo strenger, terwijl er geen verbetering zichtbaar is in het onderwijs?

Ja, ik heb baangarantie. Maar een vaste baan kan niet gegarandeerd worden. Als ik zou willen, kan ik door de hoge nood nu al invalwerk doen en voor de klas staan zonder diploma. Bij gebrek aan beter, maar een onbevoegd iemand voor de groep. Meneer Dekker, is dit niet absurd? Naast dat er onbevoegde leerkrachten voor de klas worden gezet, zijn er ook genoeg studenten die afstuderen op de pabo. Maar een carrière in het onderwijs blijkt achteraf toch niet zo aantrekkelijk meer. Hoge werkdruk, voor een HBO-afgestudeerde een relatief laag loon en weinig tijd om extra dingen voor te bereiden door die eeuwige papierwinkel en alle extra eisen die gesteld worden vanuit de politiek.

Maar dat is nog niet alles meneer Dekker, tegelijkertijd wordt van mij als toekomstige leerkracht verwacht dat ik kan differentiëren, handelingsgericht kan werken, dat ik zorg voor veiligheid in de groep en dat kinderen naast de basisvakken ook kennis hebben van sociale vaardigheden, verschillende culturen, seksualiteit, verkeer, actualiteiten en nog veel meer. Ik ben als leerkracht ook opvoeder, psycholoog, schoonmaker, politieagent, kunstenaar, muzikant, secretaresse: alles in 1 om het voor de kinderen zo fijn mogelijk te maken. En wat zeker niet vergeten mag worden is de afrekencultuur in het onderwijs: er worden vóóral goede resultaten verwacht. Anders zou mijn functioneren als leerkracht nog wel eens in twijfel getrokken kunnen worden.

Voor de klas staan is mijn passie, ik geniet ervan om ieder kind als individu op te zien bloeien en te zien ontwikkelen naar zijn of haar eigen kunnen. En zo zijn er nog duizenden andere collega’s met mij die dagelijks weer met veel plezier voor de klas staan. Leerkrachten die de kinderen van nu een belangrijke basis geven voor de toekomst. Laat de vlammen van passie niet uitdoven, meneer Dekker. Het is tijd voor actie!