(On)zekerheden

De zekerheden van het leven. Ik heb er zo ééntje. Al op mijn tweede wist ik het zeker: "Ikke elfje." In een van mijn albums prijkt een foto, net buiten de Droomvlucht genomen, van het exacte moment van deze realisatie. Op een iets latere foto, elegant halfverzopen in de trouwjurk van mijn moeder, voelde ik mij elfjesachtiger en mooier dan ik ooit nog zal durven dromen. Het elfjesthema heeft zich permanent ingeworteld in mijn kinderjaren.

Zo zijn er meer herinneringen aan zekerheid. Papa en mama wisten bijvoorbeeld precies wanneer iets goed of fout was. Van ruilen kwam huilen, papas en mamas zijn voor eeuwig en 8 uur is écht bedtijd.

Maar zekerheden vergaan, zoals het ijs smelt en landen uit Europa breken. Zoals mensen wegvluchten en tussen de grenzen door verdrinken. Van knullige dingen als minder chocola in Tobleronerepen tot slachtpartijen waar we wel of niet van wegkijken.
En toch, terwijl giganten om ons heen aan de wereld tornen, weiger ik te geloven dat ze brandt. Tuurlijk, ik weet van de mensen, de verdrukking, het klimaat, de ongelijkheid. Maar ik weet ook van de hulpverleners die op tijd komen, van de buurten die de nieuwkomers warm omarmen en van de politici die écht menen wat ze zeggen. Van die grijze zone; die waar je niet altijd zekerheid vindt, maar wel hoop.

Dus nu, nu er van alle kanten geschreeuwd wordt dat de wereld in de fik staat, probeer ik me daaraan overeind te houden. De kleine handgrepen die de tijd overleven grijp ik vast, terwijl de rest me als vluchtige zandkorrels ontglippen. Papas en mamas zijn niet eeuwig en van een gezonde brave bedtijd heb ik duidelijk geen verstand, maar ik laat mijn hoop niet ondersneeuwen.
Ik blijf staan, gegrondvest op en meerennend met de acties van alles en iedereen die wél een goede impact maken op onze wereld.

En het elfje in mij blijft vliegen.