Wit.

De kleur van een t-shirt op een man met zonnebril en haar glad naar achter. Een klassieker. Of de kleur van sneakers aan voeten van een hip dun blond meisje shoppend door de straat.

Ongeacht de toepassing, wit staat altijd gelijk aan cool of koel. Met kledij of schoeisel. Maar ook voor interne dingen, ervaringen en gebeurtenissen. Het begin van het nieuwe jaar, een nieuwe lege bladzijde van je boek. Klaar voor doelen en dromen. En resoluties. Dit jaar wordt mijn jaar. Nu gaat het gebeuren. Gaat het lukken.

Iedereen houdt altijd van de frisse geur van een nieuw begin. Iedereen houdt van nieuwe dingen. Maar wanneer het weer omslaat dan zien we de toekomst minder helder. Minder hoopvol. We worden depressief en voelen ons shit en zijn shit. De discipline ontbreekt en de dagen zijn duister.

Dit doet me denken aan de gezegde: wil je vrede, wees bereid op oorlog. Dit is niet letterlijk. Maar betekent: wil je resultaten dan moet je werken. Wil je vrijheid en vrede, dan is discipline vereist. Gek genoeg lijkt dit te botsen. Maar van binnen weet je dat dit waar is. Je weet dat dit zo hoort.

We vergeten de kleine piekjes na de hele diepe dallen, verlangend naar de Mt. Everest van overwinningen. We vergeten de zondag na feestjes op zaterdag, en vrijdag. Brak op bed met ontbijt en geen zin in maandag. We vergeten dat schone gevoel na het rennen. Alsof de wereld van je is afgevallen. En alsof je de wereld weer opnieuw aankan.

Het kan voelen alsof je eindeloos blijft rennen en zweten en zwoegen, in een storm van ellende. Duisternis overal, altijd. Alsof je schip ankerloos dobbert. Roerloos. Zonder richting, zonder haven.

Op dat moment, houd vast. Aan iets, iemand, wat dan ook. Vind je steun en toeverlaat, vind je kracht, in een held, verhaal, blog, video, lied, paragraaf, zin. In een woord. Houd wat telt voor je dichtbij je ziel en laat het niet los. Ontsteek je toekomst met je wens. En de volgende keer dat je geen zin hebt om te rennen, kijk dan naar je sneakers. Ze zijn voor een reden niet meer wit.