Van fitness goeroe naar fastfoodie

Onzeker zet ik een stap richting de zaal. Ik kijk om me heen en neem de stuk voor stuk afgetrainde lijven in me op. Ik voel me bekeken. Wat doe ik hier ook? Mijn lichaam is niet afgetraind en ik heb geen idee hoe het hier werkt. Zullen zij doorhebben dat dit mijn eerste keer is? Ik loop vastberaden naar het eerste apparaat en doe alsof ik hier al jaren kom. Die fiets moet me vast wel lukken, dacht ik.

Dit was eens en nooit meer. Ik heb een hekel aan de sportschool en alles wat daarbij komt kijken. De shakes, selfies, schema’s, voeding en niet te vergeten, de fitboys-and girls. Welkom in het nieuwe tijdperk van de fitness goeroes.

Waarom is dit opeens zo’n hype? Doen we het omdat iedereen het maar doet, of vinden we je armen belasten met gewichten oprecht heel erg leuk om te doen? Dat kan ik me niet voorstellen namelijk. Nee, we willen een perfect lichaam. Kan ik dat ook weer posten op mijn Instagram account.

Ja, ik vind sporten wel belangrijk en ja, ik sport ook. Ik zit op voetbal in het leukste vriendinnenteam van Nederland. Maar die sportschool, ik heb er helemaal niks mee. Je doet een ontzettend zware training en vervolgens blijkt dat je net aan een Kitkat hebt verbrand. Ik heb mensen zien veranderen van echte levensgenieters in mensen die leven om te sporten. Respect voor jullie, maar een te grote opgave voor mij.

We leven nu eenmaal in een wereld die gaat om healthy en superfood en het lukt mij niet om ook aan deze nieuwe wereld deel te nemen en me minstens 3 keer per week naar de sportschool te verplaatsen. Gezond eten lukt me trouwens ook al niet altijd. Ik zou het echt wel willen, maar het blijft lastig. De verlokking van iets uit de frituur is te groot.

Ik stem voor een nieuw tijdperk. Een tijdperk waarbij ook ik kan meedraaien binnen de samenleving. Het tijdperk van de fastfoodie misschien?