Zullen we 2016 even vergeten?

Je kunt het zien in de ogen van de mensen. Je kunt het zien op straat. Je kunt het zien in de trein. Als je goed kijkt, zie je het ook: onzekerheid. Door alle veranderingen die dit jaar met zich teweegbracht vragen steeds meer mensen zich af: “En nu?” Onzekerheid is waar de politiek gebruik van kan maken. Het voedt zich hierop, als een parasiet. Onzekerheid heeft namelijk één groot gevolg: verdeeldheid. Verdeeldheid zorgde in Groot-Brittannië voor een afscheiding van de EU. In de Verenigde Staten zorgde het ervoor dat die man met bekende zongebruinde huid en blond kapsel (of pruik, ik twijfel nog) aan de macht kwam. En in Nederland, daar zorgt het voor het proces van Wilders en een Sylvana Simons die zich onveilig voelt in Nederland. De afgelopen week keek ik RTL Late Night, waarin een discussie te zien was tussen meneer Azarkan en meneer Hiddema. Ze hadden, licht uitgedrukt, een kleine woordenwisseling over onder andere het proces van Wilders en de vrijheid van meningsuiting. Ik kijk en luister aandachtig, maar mijn gedachtes dwalen af. Ik vraag me af hoe het komt dat dít is waar we tegenwoordig alleen nog maar over kunnen praten. Hoe kan het dat een land als Nederland, wat júist om zijn diversiteit aan culturen en vrijheid bekend stond, nu alleen nog maar het land van eeuwige discussie is? Jammer, want hoe ik een paar jaar terug nog zou opscheppen dat in Nederland iedereen zo goed in elkaars waarde werd gelaten, ben ik daar tegenwoordig niet meer zo zeker van. Kunnen we niet gewoon spontaan met zijn allen beslissen om dit jaar allemaal te vergeten?
Een tijdje terug was ik op Facebook in een lange discussie beland over Zwarte Piet. Beide kampen waar het ernstig oneens met elkaar en er leek geen einde aan het gekibbel te komen. Totdat er opeens een vrouw opperde om voor ons allemaal Indonesisch te koken; een warme maaltijd zou ons misschien goed doen. En inderdaad, iedereen was na haar opmerking een stuk beter gestemd, en de persoonlijke beledigingen stopten. Laten we aan haar een voorbeeld nemen. Hierbij dus mijn voorstel: zullen we als het ware op een ‘resetknop van Nederland’ drukken, en gewoon verder gaan met ons leven? Dan kunnen we in plaats van ons af te vragen of we in Nederland méér of minder Marokkanen willen, ons afvragen of het méér of minder gaat regenen dan gisteren. En er ook lekker over klagen, natuurlijk. Dáár staan we in Nederland immers om bekend.