Respect

Met een hoofd vol verhalen en een hart vol indrukken rijd ik weg bij de grote kerk. De dienst was mooi, de boodschap rijk, het levensverhaal echt, de liederen blij en de belangstelling groot. Het verdriet is er alleen niet minder om. Samen met de kinderen, naaste familie en goede vrienden zijn we nu op weg naar de begraafplaats.
De lucht is wolkeloos, de temperatuur hoog voor de tijd van het jaar en de bomen laten nog maar weinig herfstkleuren zien. Een prachtige, nazomerse zaterdagmiddag is het, de rouwauto’s blinken in de zon. De uitvaartverzorger loopt voorop, met statige passen. Stapvoets rijden we achter hem aan. Zestigers op elektrische fietsen halen ons moeiteloos in. Jonge ouders met kleine kinderen duiken vlak voor ons nog snèl even het zebrapad op. Een hippe vader, z’n bakfiets vol jong grut, zingt vrolijk een liedje met het hele stel. Een oudere dame in stemmig zwart, een grote knot netjes gedrapeerd boven op haar hoofd, roept luidkeels naar een dame aan de overzijde van de weg.
Verbaasd, bevreemd en stilletjes zie ik het vanachter m’n stuur allemaal aan. Voor de meeste mensen is het een heel gewone dag. Rondje fietsen, de boodschappen doen, een praatje met een dorpsgenoot, met de kinderen een ijsje halen. Maar toch, voor iedereen zichtbaar, komen er mensen voorbij voor wie het leven even lijkt stil te staan. Voor wie deze zaterdag heel anders is dan alle ándere zaterdagen.
Al eerder is het me opgevallen dat er nog maar zelden bij het passeren van de rouwstoet wordt stilgestaan, afgestapt, ingehouden. In de drukte van een grote stad kan ik me daar alles bij voorstellen, maar hier, in dit dorp, midden op Veluwe, viel het me opeens zwaar. Respect voor elkaar, voor de doden, de rouwenden, had ik juíst hier nog verwacht.
Vanuit de andere rijrichting klinkt het doffe gebonk van harde muziek me tegemoet. Met volle vaart komt er een VW Golf de bocht om zeilen. Een stoere versie, verlaagd model, brede banden, getint glas en, zo te horen, flinke boxen. Bij het naderen van de stoet verstomd de muziek, remt de bestuurder af en stopt vervolgens mídden op de weg. Een blote arm steekt nonchalant uit het raam. Bij het passeren van de Golf kijk ik, een tikkeltje nieuwsgierig, naar links. Een jonge knul, vlassig baardje, hemdje aan, petje op, oorbelletje in. Ik heb een brok in m’n keel, steek stiekempjes m’n duim naar hem op en noem hem mijn held van de dag.
Respect voor deze jongen, die hierin een voorbeeld is voor ‘de ouderen van tegenwoordig’!