Terreur, terrorist, terrorisme.

Terreur, terrorist, terrorisme.
We worden er mee doodgegooid, letterlijk en figuurlijk. Terreur is georganiseerd politiek geweld. Hard schreeuwen in een parlement is dus terreur? Er zijn meer definities van ‘terreur’.
Als baby en kleuter ben ik blootgesteld aan de terreur van Stalin en Hitler. Naslagwerken, zoals Wikipedia, bevestigen wat ik eigenlijk al wist: terreur is geoorloofd, als er een (schijn)volksvertegenwoordiging is die het goedkeurt. In Turkije is dat nu het geval. Turkije is klaar gestoomd voor deze vorm van staatsterreur. Tayyip Erdogan heeft de in Turkije wettige grond geregeld, via een schijnbaar democratisch proces, om tegen burgers ernstig geweld te kunnen gebruiken of daarmee te dreigen. Dat is bijna een kopie van de situatie die Hitler creëerde om vervolgens de Joden af te slachten. Het is gewoon gênant om te zien, hoe volkomen futloze Nederlandse politici tegen dit proces optreden: vriendelijk glimlachend en begripvol naar Erdogan en diens vertegenwoordigers toe.
Een Griekse archeoloog probeerde me ooit over te halen de zoveelste hoop vernielde geschiedenis te bezoeken met als argument: ‘van de geschiedenis kan je leren’. Ik heb geantwoord: ‘En waarom doen we dat dan niet?’ Er werd niet verder op een bezoek aangedrongen!
Het is volgens mij ook volstrekt onzinnig, te klagen dat er naast de politieke islam veel ondemocratische krachten een rol spelen. Die andere krachten zijn gewoon een antwoord op de per definitie ondemocratische politieke islam.
Van al het lezen van meningen, commentaren, verslagen en wat dies meer zij, werd ik heel moe en dat is natuurlijk gevaarlijk: lethargie speelt autocraten en dictators vet in de kaart. Ik besloot even niet meer te lezen, maar veldwerk te gaan doen.
Ik kom geregeld in een kleine Turkse buurtsuper, waar een jonge vrouw met hoofddoek vriendelijk de zaak runt. In een democratie is het een volkomen risicoloze vraag: ben jij voor Rutte of voor Pechtold. Ik vroeg haar dus voor wie zij is: Gülen of Erdogan. Ik heb nog nooit een hoofddoek zo snel van kleur zien verschieten. Ze verdween als een speer uit de winkel, om plaats te maken voor een wat oudere Turk die me bijzonder kwaadaardig aankeek. Hij hielp me, met duidelijke tegenzin. Daar in die buurtsuper heerst de angst, dat was me volstrekt duidelijk. Het staatsterrorisme van Erdogan en zijn partij is grensoverschrijdend. In Turkije heet het wellicht geen terrorisme, maar in Nederland beslist wel. Onze leiders moeten het dan ook zo behandelen