Terugkomst

Na een lange tijd ben ik terug.
10 jaar geleden om precies te zijn.
Terug om een keer me mening te uiten in het dagelijks publiek.
Maar onbekend. Zoals vele. Vele hebben een mening.
Dagelijks lees ik Ebru Umar. En ongelijk of gelijk ze heeft een mening.
Ik lees de krant verder door, en zie door de topics heen de onheil in de wereld.
Zie dat mensen zich nog steeds druk maken om de dingen om zich heen, maar nog belangrijker.
Niet aan hunzelf.
Ze zitten of 24/7 in hun telefoon (waardoor een normaal gesprek voeren onmogelijk is), hebben geen respect om Uberhaupt de mening te accepteren van een ander en als ze dat dan doen, is de kans dat het eindigt op een confrontatie alsnog groot.
Ja het is erg wat er gebeurt in de wereld, De aanslagen zijn niet goed te praten.
Iedereen krijgt een politieke voorkeur (het midden is weg)
Iedereen is het ergens over oneens in ons land.
Iedereen klaagt over Turkije met voor en tegenstanders.
Maar wat we vergeten is dat we zelf een groot begin kunnen zijn.
Beginnen bij onszelf.
Dagelijks relativeren wat we doen en waar we mee bezig zijn.
Slagen lukt niet altijd.
Maar opgeven is geen optie.
Wie je ook bent.