Volwassen zijn

Als klein meisje zag ik jonge vrouwen langs de hekken van het schoolplein lopen, met een tas over hun schouder en make-up op hun gezicht. En ik geloofde dat als ik zo oud zo zijn, dat ik dan alles op een rijtje zou hebben; een goede carrière, een leuke man en een gezin. Maar nu ik ongeveer zo oud ben als die vrouwen toen waren, weet ik dat dat niet zo is. Een volwassen leeftijd bereiken is geen garantie voor al het bovenstaande, en niets gaat vanzelf.

‘Wat leuk! Hoe is het met jou? Lang niet gezien!’

‘Goed,’ antwoordde ik, nadat mijn oud-klasgenoot me op mijn wangen gekust had. ‘En met jou?’

‘Ja, goed! Ik heb nog vaak aan je gedacht! Wat hadden we het leuk op school, hè? Jeetje,’ ze keek me onderzoekend aan. ‘Wat doe je tegenwoordig? Ik zie weleens wat schrijfseltjes van je langskomen. Is dat je werk, of?’

Schrijfseltjes. ‘Nee, ik schrijf omdat ik dat leuk vind.’

‘Krijg je daar niet voor betaald?’

‘Nee.’

‘Ah, jammer. Wat voor werk doe je dan?’

‘Ik werk in een sportschool.’

‘Oké.’

‘Jij dan?’ vroeg ik om de focus van mij af te halen.

‘Eh, ik heb momenteel even geen werk.’

‘O, vervelend. Al lang?’

‘Nee, valt mee.’

‘Oké, wat wil je graag doen?’

‘Ik heb echt geen idee. Vroeger wilde ik balletdanseres, filmster of zangeres worden. Maar ik kan niet dansen, niet zingen en vast ook niet heel best acteren.’

Ik schoot in de lach, ‘handig.’

‘Ja, hè?’ ze lachte. ‘Maar ach, zo hebben we als kind allemaal onze dromen gehad toch? Jij wilde schrijfster worden en nu werk je in een sportschool. Zo gaan die dingen.’

Ik keek haar aan en realiseerde me dat wij die jonge vrouwen die vroeger langs het schoolplein liepen, hadden kunnen zijn. Vrouwen waarvan ik als kind dacht dat ze hun leven op orde hadden. Maar nu weet ik dat dat een droombeeld was. Want wij volwassenen hebben echt niet allemaal ons leven op orde. En volwassen zijn is soms best moeilijk.

Sommigen van ons zouden soms best nog even kind willen zijn. Of misschien willen we dat stiekem allemaal weleens: ons verstoppen in een hut van lakens, waar niemand zonder wachtwoord in mag komen. Waar we beschermd zijn tegen al het “kwaad” van buiten en leven in een zelf gecreëerde wereld zonder stress of zorgen. Volledig opgaand in het moment, zonder te denken aan morgen. Veilig weggedoken in ons eigen fort waar we ranja drinken met een rietje en Fruittella eten tot we misselijk zijn.