Onvrede en gelatenheid

Hoewel de berichtgeving in de media ons wil laten geloven dat het goed gaat met de Nederlandse economie en dat er een duidelijke daling van de werkloosheid te zien is, zie ik om mij heen heel andere beelden. Alleenstaande moeders die maar net het hoofd boven water kunnen houden, oudere werklozen (inderdaad boven de 45) die na duizend sollicitaties nog geen werk hebben kunnen vinden, vertwijfelde chronisch zieken die geen recht meer hebben op zorg. Dan heb ik het nog maar niet over alle echt bejaarden, de tachtig plussers, die hard lachen wanneer er weer wordt gemeld dat zij zo graag in hun eigen huis blijven wonen. Hoezo, is er dan een alternatief? Wat die economie betreft, ja misschien. Elke keer wanneer ik in een winkel of supermarkt kom zie ik dat producten weer met 25 tot 40% zijn gestegen. Verbazingwekkend genoeg zie je dit soort cijfers nooit verwerkt in de inflatietabellen. Misschien omdat toevallig dan net de energiekosten zijn gedaald, wat overigens niemand doorberekend ziet in zijn rekening door steeds maar weer stijgende administratiekosten en toeslagen. Wat mij opvalt is dat in de landen om ons heen doorlopend wordt gestaakt en geprotesteerd bij een zoveelste impopulaire maatregel van de overheid. Het lijkt wel of er in Nederland een soort totale vermoeidheid en gelatenheid is ontstaan. We proberen het vol te houden tot we doodgaan en anders maken we er zelf maar een eind aan. Tenslotte is het aantal zelfmoorden de laatste jaren ook schrikbarend gestegen. Er zijn politieke partijen die zich op verschillende groepen richten, op de arbeiders, de etnische minderheden, de 50-plussers. Waar blijft die ene man of vrouw die met de vuist op tafel slaat en luid uitroept dat het zo niet langer kan. Ik zou het zelf wel willen doen, maar ja ik ben eigenlijk wel vreselijk moe. Als oudere langdurig werkloze zonder uitkering heb ik er natuurlijk ook al vele sollicitaties opzitten. En dan nog al dat rekenen in de supermarkt om te zien of ik nog iets te eten kan kopen. Het ergste is dat het nog heel, heel lang duurt voordat ik met pensioen mag, als mijn pensioenfonds dan tenminste nog geld in kas heeft. Maar ja, ik wacht wel af.

Mocht iemand aan bovenstaand negativisme twijfelen, breng dan eens een paar uurtjes door in een openbare ruimte en luister naar de gesprekken om je heen.