En ze leefden nog lang en gelukkig…

En ze leefden nog lang en gelukkig. Dat werd ons altijd voorgehouden: vind je prins of prinses en je hebt je geluk gevonden. Geen enkele prins of prinses die ooit had gehoord van depressie, relatieangst of een scheiding. Nee, ze ontmoeten ‘de Ware’ en vanaf dat moment zit alles goed. Ik vraag me af of dit niet precies de fout is die er schuilt in onze opvoeding. Dit idee dat alle spanning en romantiek zit in de moeite van de zoektocht, en niet in het koesteren van de persoon die je ‘gevonden’ hebt. Is dat niet de reden waarom er hordes relatietherapeuten klaarzitten om weer een relatie bij elkaar te lijmen, of waarom mensen ongelukkig achterblijven in hun relaties omdat de zoektocht voorbij is, maar het geluk is uitgebleven? Ik stel een alternatief voor. Vanaf dit moment geen ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ meer. Vanaf dit moment laat het sprookje zien dat dit pas net het begin is, dat het echte werk en de echte liefde een ontwikkeling is die jaren, soms wel een hele levensduur duurt. Dat ware, duurzame liefde niet op het eerste gezicht is en in de groteske, romantische verhalen, maar in de alledaagse dingen zoals samen sopgevechten houden tijdens de afwas, de schoonouders trotseren met kerst, knallende ruzies en gooien met borden…. en in elkaars armen wakker worden; wetend dat je elkaar elke dag weer een klein beetje meer aan het ontdekken bent. Dat noem ik pas een sprookje.