Spagaat

Tijdens mijn dagelijkse treinritje naar Amsterdam bevond ik me in een perfecte driehoeksverhouding met een dampende kop koffie en Frank Sinatra. Het zonnetje scheen door het raam en Frank en ik voelden elkaar feilloos aan: vond ik zijn teksten over snow en cold wat te winters, hoefde ik maar op “next” op mijn iPod te drukken en daar kwam hij met het zomerse “wave”. Tekstueel vind ik dat persoonlijk niet zijn sterkste nummer(“When I saw you first, the time was half past three. When your eyes met mine it was eternity”), maar het zomerse gitaardeuntje compenseert daarvoor meer dan voldoende. Een vakantiegevoel overviel me. Ik zuchtte genietend en sloeg de krant open. Dat had helaas een ontnuchterend effect. Ik kwam een kwade lezersbrief tegen over de falende emancipatie in Nederland. Daar schijnt het helemaal niet zo goed mee gesteld te zijn als wij allemaal hopen. Tijdens het promoveren krijg je geen zwangerschapsverlof. Moeders in alle sectoren worden verdeeld tussen hun gezinsleven en hun baan en aan de top bestaan parttime-banen niet. Een zelfhulp-moeder op internet schrijft: “We voelen ons alsof we in een spagaat zitten. En die doet pijn”. Ondanks het feit dat dit waarschijnlijk ook mijn voorland is, verscheen bij dit alles slechts het beeld van één specifieke man voor mijn geestesoog: Mark Rutte. Zijn spagaat in de sportschool van het Oekraïneverdrag begint zo langzamerhand onnatuurlijke vormen aan te nemen. Aan zijn arm hangt het jengelende nee-kamp: hun stem heeft luid geklonken, nu moet daar naar gehandeld worden. Aan de andere kant eist nu ook de oppositie als een onvermurwbare werkgever dat hij levert: al zijn ze het er niet mee eens, de uitslag was duidelijk. Hoe Mark ook probeert te onderhandelen en te sussen, zijn kans om onder de deadline uit te komen wordt steeds kleiner. Tijd voor actie, roepen nu ook SGP, CDA en D66. Hiermee is alle ruimte voor Rutte om zijn goede huwelijk met Brussel te onderhouden weggenomen. Als voorzitter van de EU kan Nederland hier niet mee kan aankomen. Het is een bittere pil: er is geen oplossing die alle kampen tevreden stelt. Zo zit hij als elke moderne moeder gevangen in verwachtingen en tegengestelde belangen. In zijn ongelukkige geval niet twee, maar drie onverenigbare partijen. Hopelijk mag Rutte ook snel met vakantie. Al zal het een eenzame reis worden. Want zoals Frank al zong: “The fundamental loneliness goes whenever two can’t dream a dream together”.