De man die Nederland heeft opgebouwd

“Mevrouw de rechter weet u wel hoe duur het leven in Spanje is?” Alle aanwezigen in zittingzaal C van de rechtbank keken de Nederlandse pensionado uit Spanje verbaasd aan. Dacht hij nu werkelijk dat de rechter nooit in Spanje was geweest? “Nou ja, met mijn portemonnee bedoel ik” herstelde de man zich met een grijns. De rechter ging er niet op in maar glimlachte begrijpend.

De man had zich voor de gelegenheid in een keurig pak gestoken, maar had de uitstaling alsof hij zojuist van een terras aan een Costa kwam. Je zag ‘m zo zitten in een korte broek met palmbomenprint en een losgeknoopte roze blouse. Zijn voeten losjes in zijn teenslippertjes. Maar op dit moment deed hij in een koude rechtszaal in Nederland een gloedvol betoog. “En zij stelen elke maand uit die portemonnee”, riep hij wijzend op de vrouw die het Zorginstituut Nederland vertegenwoordigde. Helemaal in zijn de rol van advocaat uit een tv-serie.

De jonge juriste naast hem zag er helemaal niet uit alsof ze straks bejaarden zou gaan beroven. Integendeel. Als er al iets op haar was aan te merken dan was het dat zij er lichtelijk verveeld bij zat. Maar dat was geen wonder. De man was pensionado numero cinco van die ochtend. Gepensioneerden die inkomsten uit Nederland hebben betalen een verplichte buitenlandbijdrage via het Zorginstituut Nederland. Dat is niet leuk maar er is niets aan te doen. Toch kreeg de man alle gelegenheid om de rechter uit te leggen waarom hij, tegen alle regels in, van betaling vrijgesteld zou moeten worden.

Volgens de man had hij zijn hele leven gewerkt. Daarbij viel op dat hij niet een gezin, huis, seizoenkaart bij Ajax of een biertje noemde als motivatie voor al die noeste arbeid. Nee, hij had gewerkt om Nederland op te bouwen! En nu was dit zijn dank.

Toen de man was uitgesproken sloot de rechter eindelijk de behandeling. Zij zou er nog eens over nadenken. De man vertelde nog dat hij morgen weer in één ruk terug zou rijden. Bij het naar buiten gaan knipoogde hij vrolijk naar de bode die de deur voor hem open hield. Met een “de mazzel!” verdween hij de gang op. De griffier stak haar neus in de lucht. Even leek het of ze een zweem van zonnebrandolie rook.