Dagje wellness

Dinsdagochtend, half negen. Ik word voor de wekker wakker en hoef lekker nog niet op te staan. Vandaag heb ik mezelf vrij gegeven voor een dagje wellness met mijn beste vriend, heerlijk relaxen. Mijn telefoon ligt naast mijn kussen en als ik op het knopje druk floept het scherm aan. “Aanslagen op Zaventem, doden en gewonden” vertelt de nieuws-app me, zonder dat ik daar om gevraagd heb. Zaventem, dat klinkt dichtbij…
Vier jaar lang heb ik voor mijn studie in België gewoond. Ik heb er gewerkt, geleefd, geleerd en lief gehad. België is thuis voor mij, en nu is het een decor voor pijn en geweld. Via facebook komen er meldingen binnen van vrienden die veilig zijn, voor zover ik weet is niemand die ik ken bij de aanslagen gewond geraakt. Dat wil zeggen: lichamelijk beschadigd. Bij het lezen van de krant moet ik huilen.
Een beetje gek eigenlijk: mijn profielfoto op facebook heeft geen gekleurde vlag gehad en “Je suis Charlie” heeft ook niet op mijn pagina gestaan. Maar deze aanslag is anders. Niet om de afstand, maar om de emotie. Want als “ze” aan België komen, dan komen ze aan mij. Wie die “ze” dan eigenlijk is, doet me weinig. Onbekende gezichten op foto’s van slechte kwaliteit. Een naam en een leeftijd, niet echt een verhaal.
En toch: als ik de volgende dag het station binnen loop, betrap ik mezelf op een argwanende blik naar een groepje buitenlands ogende jongens. Een van hen rookt een sigaret. Scholieren waarschijnlijk, en ik schaam me. Waarschijnlijk staan ze daar vaker, wonen ze langer in deze stad dan ik en heb ik geen enkele reden om ook maar iets van hen te vinden. Toch mijn blik.
Ik baal dan ook oprecht van een tweet die vertelt over scholieren in Amsterdam die “lachen en hopen dat er veel mensen dood gaan.” Gebeurt dit echt? Ik heb liever niet dat mijn negatief beeldvorming wordt bevestigd. Liever wil ik geloven in de goedheid van de mens, en dat het wel goed komt met al die verschillende culturen en godsdiensten.
Bang voor een aanslag in Nederland ben ik niet. Als het zo ver komt, dan gebeurt het toch wel. Ook het geplande dagje wellness gaat door. In de auto zegt mijn vriend: “Het enige wat we kunnen doen, is leuke dingen doen!” Daar moet ik wel even over nadenken, maar uiteindelijk geef ik hem gelijk. Want ja, wat kunnen we anders?