Ik neem het u niet kwalijk, het is u zelfs gegund

Jolanda Clement 17 feb 2016

Hoe meer mensen of volken van elkaar verschillen, hoe groter de kans op crises. Hiervan ben ik al lange tijd overtuigd. Het zit in ons systeem – in onze natuur – om dat wat soortgelijk, maar niet gelijkgestemd is uit onze omgeving te verbannen. De grote schreeuw om wie waar thuishoort en wie wat toekomt druipt onbeschaamd van onze lippen, als een dreinend kind in de supermarkt.
Ik verwacht niet dat dit ooit veranderd. Maar ik geloof ook niet dat het alleen kwaad bloed of een gebrek aan fatsoen is. We hebben alleen geen idee. De welvaart, vrede en vrijheid om ons heen zijn zo vanzelfsprekend, dat we niet langer in staat zijn om ons een ander leven voor te stellen.
Wie kent er immers de aanblik of geur van rottende lijken en ledematen? Wie weet hoe het klinkt en voelt als er mortiervuur op je wordt afgevuurd, je vlees doorboord wordt door rondvliegende projectielen? Wie herinnert zich het gevoel van honger, echte honger? Of de ijzerachtige smaak van bloed dat uit je ingewanden in je mond sijpelt, terwijl je je benen ervan probeert te overtuigen dat ze je naar een veilig oord moeten dragen. Ik ken niemand die weet hoe het is om het leven uit je te zien vloeien, op een godvergeten hoek van een platgebombardeerde straat. Ik ken ook niemands zus, vrouw, moeder of dochter die beestachtig door groepen mannen mishandeld en onteerd werd. En zelf zeil ik graag, maar nooit met driehonderd man op één boot op een stormachtige zee. Ook wandelen doe ik op z’n tijd, maar 2000 kilometer achter elkaar? Ik neem het u daarom niet kwalijk, ontevreden of angstige medelander. Sterker nog: deze onwetendheid is u van harte gegund. Als wij deze horrors echt kenden, zouden we namelijk geen Nederlanders, maar Syriërs zijn. Maar mocht de batterij van uw mobile device onverhoopt een keertje leeg zijn, en u hebt even niks te doen… probeert u zich deze oorlogsbeelden eens voor te stellen. Maakt u zich daarbij vooral geen zorgen. Het zo nu en dan testen van het inlevingsvermogen tast uw welvaart niet aan. Het stimuleert alleen uw medemenselijkheid.