Faith in humanity restored

Ik lees de laatste weken met ietwat autistische trekjes telkens de columns en het sportgedeelte in de Metro. Van Jan Dijkgraaf tot aan de nog onbekende schrijvers van de lezerscolumn. Dat vind ik een van de fijnere dingen van het treinreizen. Er zijn echter veel irriterende factoren in en om het openbaar vervoer, de NS in het bijzonder.

Medepassagiers zijn vaak een stoorzender, of het nou wel of geen stiltecoupé is. Maar vandaag, vandaag zag ik iets in de trein waardoor mijn ‘faith in humanity’ weer ‘restored’ werd. Ik zat die ochtend zelf onderuit gezakt in de trein. Ik was te laat opgestaan en had net mijn aansluiting gehaald. Het werd daarentegen een mooie treinreis, verdere persoonlijke zeikverhalen daargelaten. Ik zal u het tafereel schetsen. Aan beide kanten van de trein heb je elk vier kuipjes, stoelen of geïnfecteerde zitvlakken, hoe u het wil noemen. Twee tegenover elkaar. Op de vier stoelen aan de andere kant van het gangpad zaten twee allochtoon uitziende mannen hartelijk met elkaar te lachen. Nette mannen op weg naar hun studie of werk. Naast hen kwam een student van een jaar of 23 zitten, de nieuwste Air Max aan zijn voeten en een MacBook op schoot. Hij had zijn presentatie nog niet af, gok ik. Meedingend met de mode van vandaag had de student een passende baard en een strak barbierskapsel.

De beste kerel had zijn overheerlijke koffie inclusief ‘travellinglid’ net op en hij was van plan dat in van die gore, oranje prullenbakken te gooien. Nu wilde het geval dat de andere twee mannen tussen hem en de prullenbak in zaten. De student met MacBook manoeuvreerde behendig tussen benen en tassen richting prullenbak. Toen hij het lelijke ding met een rotgang openklapte, viel de hele inhoud finaal op de grond, over de schoenen en broeken van de beide heren naast hem. Een wirwar van bananenschillen en koffie met latte-cacao-sprinkels-bullshit lag verspreid op de vloer.

Nu had ik verwacht dat de mannen compleet uit hun lint zouden gaan. Ze waren echter begripvol en de verschrikte student met MacBook handigde hun een doekje over. "Gebruik dit, anders gaat die vlek nooit meer uit je broek", zei hij tegen een van de mannen. Uiteindelijk zijn ze de rest van de treinreis naar Utrecht blijven praten over de mooie dingen in het leven. Kortom: faith in humanity restored.