Dikbil Krokodil (deel 2)

Met moeite sleepte hij zich over het zandweggetje waarover hij kroop totdat hij een half verroestte auto in het water, niet ver van het zandweggetje zag liggen. “Dat is een goede slaapplek!”, dacht hij, “daar heb ik beschutting tegen alle gevaren van de nacht. Het is immers link om als homoseksuele krokodil alleen op weg te zijn, zo in het donker.” Hij wist niet waar homoseksuelen in het donker bang voor moesten zijn, maar hij dacht dat het vast wel waar was. Misschien iets met Donald Trump? Die leek immers in het licht al eng, laat staan in het donker… Brrr. Met zijn laatste krachten sleepte hij zich naar het metalen karkas en zodra hij zijn dikke bil er uiteindelijk ook in had gekregen, deed hij het beschermingsvlies over zijn ogen en viel in slaap.
“My My, giggety goo!” Pepijn schrok wakker. Had hij nou gedroomd of hoorde hij het nou echt en was er iemand in de buurt? Kunnen krokodillen überhaupt wel dromen? Kunnen androids dromen? En dromen ze dan over elektrische schapen? Hij werd uit zijn existentiële crisis gehaald door diezelfde stem: “What een dikke bill heb jij”. Het kwam van buiten de auto en klonk alsof iemand een Amerikaans accent probeerde te faken. Met moeite wrong hij zichzelf uit het wrak en met dat zijn bil de auto verliet, hoorde je een geschraap van roestig metaal over schubben weerkaatsen over het water. En toen, in het licht van de maan, keek hij recht in het gezicht van niemand minder dan Bill Clinton, die na zijn laatste ambtstermijn als president van de VS de wereld aan het rondzwerven was, op zoek naar goedkope seksuele avontuurtjes met dikke vrouwen. Maar in de loop van de tijd had dit wilde leven Bill’s horizon dermate verbreed dat hij het nu met iedereen probeerde aan te leggen die dik was, of dikke lichaamsdelen had (zoals onze arme Pepijn). “Ik whil graag aan je bill sitten” zei Bill. Pepijn wist niet wat hij moest doen, dus begon hij maar heel zachtjes te piepen. Heel hoog en heel irritant. “What is dat gepeep?” zei Bill. “Het is heewl hoog en heewl irritant. Het doewt me denken aan…” Dat was het moment dat Bill Clinton’s jeugdtrauma boven kwam drijven uit zijn gedachtenpoel van chubby seks en billenfetishes: muggen. Zij hadden zo’n grote impact gemaakt op de kleine Bill dat hij er nu een diep weggestopte fobie voor had. De beelden flitsten weer door zijn hoofd. Een vrouwenschreeuw. De schreeuw van zijn moeder. Zijn moeder, die door 12 volwassen muggen keihard werd genomen in de kelder tijdens zijn 8e verjaardagsfeestje.