Dikbil Krokodil (deel 1)

Er was eens een krokodil die Pepijn heette. Pepijn was homo. Dacht hij. Want aan krokodillen kun je niet zien of het een mannetje of een vrouwtje is en Pepijn had nog nooit seks gehad omdat hij een afwijking had. Hij had namelijk een chronische ontsteking in zijn musculus gluteus maximus. Oftewel een dikke bil. En dat vonden de andere krokodillen niet bepaald aantrekkelijk. Ze hadden zelfs bijnamen voor hem bedacht: dikbil, dikkont, kankerlijer, dikkie. Z’n moeder zei dat hij moest doen alsof hij het niet hoorde maar voor haar was het makkelijk om te zeggen omdat zij doof was. Op een dag kwam Pepijn thuis van zonnebaden, riep “hoi mam, ik ben thuis” (geen antwoord) en ging voor de tv zitten met zijn mond open. Op tv was de clip van Drake te zien; die nieuwe waarin hij zo raar danst. Maar wat zag Pepijn daar? Allemaal vrouwen met dikke billen! Nu was Pepijn geen vrouw en ook zeker geen mens, maar hij voelde toch een bepaalde verbintenis met deze vrouwen. Zij leken geadoreerd te worden en de focus lag enorm op hun achterwerk! “Godverdomme” fluisterde Pepijn, die overduidelijk geen geslaagde christelijke opvoeding had genoten. Dit is wat ik wil doen! Ik wil met mijn dikke bil in een clip van Drake zitten! Dit is waarvoor ik ben geboren! Bovendien moest Pepijn denken aan de gezichten van zijn vrienden. “Ik zal ze laten zien wie een dikke kankerlijer is!” Ook moest hij denken aan het gezicht van Drake. Oh, dat mooie gezicht met ogen die te ver uit elkaar staan… Het was het gezicht van iemand die een gehandicapte zou spelen in een slechte canadese kinderserie en dit gezicht verdween nooit helemaal uit Pepijn’s gedachten. Hoe fijn zou het zijn als Drake over zijn bil zou zingen…
Dus Pepijn rende naar boven, pakte zijn spullen (hij bezat geen spullen omdat hij een krokodil is), riep “doei mam, ik ga naar Hollywood om in een videoclip te dansen” (wederom geen antwoord) en ging op weg.
Pepijn liep en liep en hij zwom en zwom en overal waar hij kwam keken de mensen en de dieren raar naar hem en zijn dikke bil. Moeders schermden de ogen van hun kinderen af en hij kreeg sporadisch een leeg blikje cola in zijn richting gegooid. Aan het eind van de dag, toen het donker werd, bedacht Pepijn zich opeens dat hij helemaal niet had gedacht aan het regelen van een slaapplek. En het was nu al te laat om nog naar huis te gaan. Bovendien wilde hij zijn droom om Drake’s dikbildanser te worden niet opgeven. Het werd kouder en Pepijn’s metabolisme werd trager.