Tafelvoetbal

Avondeten is bij ons is meestal niet het gezelligste moment van de dag. Binnen tien minuten hebben er meestal twee van ons gezin een lang gezicht en binnen een kwartier is dat aantal opgelopen naar vijf (inclusief Tuur onze hond).
Als het startsignaal is gegeven begint het. De éen eet niets en gaat negen keer van tafel om diverse redenen. (Poepen, plassen, handen wassen, Tuur aaien, dansje doen, moestuintjes water geven, neus snuiten, water drinken, met water spelen). De ander racet binnen vier minuten door dat bord en verbaast zich er dan over dat hij nog geen toetje mag. Bewust zitten ze niet naast elkaar. Maar ook niet tegenover elkaar. Met een scheidsrechter in het midden éN een ‘grens’rechter, net als bij voetbal. Is de één niet aan het kokhalzen, heeft de ander wel braakneigingen, ja letterlijk ja. ‘Jongens ik weet dat ik niet kan koken maar zo overduidelijk hoeft het nu ook weer niet’. Met de zweetdruppels op ons hoofd trakteren ook regelmatig op gele kaarten want elkaar of (nog erger) de scheids de huid vol schelden wordt niet geaccepteerd in ons ‘zero tolerance beleid’. We hebben zelfs een heuse tijdklok want anders zitten we bij RTL Late Night nog aan de wokgroenten. En dan als de tweede helft voorbij is hebben ze de blessuretijd nog voor t toetje. En niet op tijd het bord leeg betekent linea recta het eten in de vuilnisemmer. (In voetbaltermen de rode kaart). En ja dan, dan maak je hier een stel echte hooligans mee, de F-Side in puurste vorm.
Vandaag was weer zo’n moment dat de scheids- en de lijnrechter bijna de ‘Stichting tegen zinloos geweld op t voetbalveld’ hadden ingeschakeld. Maar ontslag nemen kunnen we dan ook weer niet, want dan laten we ‘onze club’ in de steek…. Maar toch missen we af en toe in plaats van een ‘komt dat schot!’ een ‘komt die schòòòp!’ Scheelt regelmatig een paar blauwe schenen onder tafel. Toen mijn man en ik even in stilte probeerden de laatste restjes van ons bord naar binnen te schuiven (ons gezicht was zo lang dat dat gewoon kon), hoorde ik links naast me onze oudste zoon Yunus uit het niets zeggen: ‘Goh, ik vraag me af hoe het zou zijn om een oudere broer te hebben’, waarop ik binnen één tel rechts een heel wijsneuzerig droog stemmetje hoor van onze Yesse : ‘Vervelend’…..
Zo, manlief en ik zijn wel klaar voor de derde helft.