Niets anders dan goed over de doden

Dichter en schrijver Rogi Wieg is dood. Een zelfgekozen euthanasie door ongekend psychisch lijden. Of misschien beter gezegd: leiden.
De mensen die het werk van Wieg kennen weten precies wat ik bedoel. De rest zal het begrijpen door enkele van zijn titels. Werken als ‘Begon haar dood als klaproos’, ‘De moederminnaar’, ‘Souffleurs van de duivel’, ‘Liefde is een zwaar beroep’, ‘Kameraad scheermes’ en zijn laatste bundel ‘Afgekapt dichtwerk’ laten ons maar een glimp zien van zijn verwrongen denken, buitenzinnige inzichten en bijna ingenieuze verdrieten.

Wieg, die zichzelf ooit neerzette als iemand met het Peter Pan syndroom, die vrouwen ten huwelijk vroeg om ze vervolgens af te wijzen, had twee problemen. Ten eerste, hij schreef de meest briljante teksten op dieptepunten. En ten tweede, hij schreef niet als hij zich ‘niet goed’ voelde.
Hij trouwde toch. Ik bleef staan.
Zijn leven werd letterlijk gekenmerkt door diepe dalen van zijn Major Depression, zijn relativerende humor, zijn melancholische pen (voor zover ik hem heb gekend heeft hij nooit een toetsenbord beroerd, maar liet de uitgever alles uittypen) en zijn zeer scherpe geest.
En voor de zoveelste keer in zijn leven heeft hij stof doen opwaaien omtrent maatschappelijke thema’s.
Ik kan mij nog heel goed herinneren hoe hij (zowaar levenslustig) sprak over de discutabele situatie waar hij en de veelbesproken psychiater Bram Bakker in belandde.
De onorthodoxe Bakker en Wieg hielden samen jaren terug lezingen om problemen in de psychiatrie aan te kaarten en om ‘integere’ manier van behandelen te promoten. Ik was pro. Direct en nog steeds. Maar wat wil je, ik behoor ook tot de categorie ex-psychiatrische patiënten die het trof met een beetje medemenselijkheid. Het gevolg:Wieg trok zijn aangekondigde zelfmoord in en de rumoer omtrent ‘psychiater bevriend patiënt’ zwakte langzaam weer wat af.
En nu is ie dood. Ik heb het niet eens van hemzelf, maar van Bakkers Facebook. Die dit keer stelde of euthanasie een aanvaardbare oplossing is bij psychisch lijden. Ik denk het niet. Maar voor Rogi heb ik begrip. Hij leidde het begrip psychisch leed, toonde zich onbehandelbaar en was ongenaakbaar in zijn mening van onze heden ten daagse psychiatrie.
Een hard gelag. De arts die hem moed gaf kaart nu de keerzijde aan.
Intrigerende kerel die Wieg. Altijd geweest.
Zoals hij zelf schreef: ‘Zo zal ik gezelschap voor U zijn en U vliegensvlug voorlezen uit oude boeken. Mijn God, ik zal U niet verlaten.’