Constance van Amstel Geld & Carrière 28 feb 2018, 07:29

Leestijd: 2 minuten

Column: Hoe vaak betaal jij iets dubbel?

Het was een vriendin van mijn moeder die ooit zei: ‘Je moet altijd de bon controleren in een restaurant, voor je het weet betaal je te veel.’ Voor die tijd checkte ik eigenlijk nooit een bonnentje, maar sindsdien werp ik bij het afrekenen steevast een blik op de lijst te betalen versnaperingen. En inderdaad. Met een taartje extra hier of een tapaatje te veel daar denk dat het me inmiddels al aardig wat tientjes heeft bespaard. Of moet ik zeggen opgeleverd?

Per ongeluk/expres

Soms gaat het per ongeluk. Bijvoorbeeld wanneer een serveerster niet goed heeft afgeslagen en de koffie van de mensen die voor mij aan het tafeltje zaten, ook nog op de rekening staat. Maar niet zelden heb ik het vermoeden dat het aanslaan van een extra hapje of drankje niet helemaal zonder voorbedachten rade is. Die keer dat ik met een groep vriendinnen dineerde en er twee flessen wijn à 25 euro te veel op de bon stonden, bijvoorbeeld. Waarschijnlijk dacht de ober: die meiden kijken niet op een tientje meer of minder. Verkeerd gedacht.

Afgelopen weekend kocht ik wat kleding bij een grote keten. Bij thuiskomst viel een stuk me toch tegen en ik besloot het terug te brengen. Ik checkte of ik de juiste bon te pakken had (ik koop er nogal eens wat) en tot mijn verbazing zag ik dat ik de trui niet een, maar twee keer betaald had! In de winkel wilde de kassier mij pas geloven nadat hij op de bewakingsbeelden had gecheckt of ik echt maar één trui had gekocht. Niet bepaald klantvriendelijk, maar ik kreeg wel mijn geld terug.

Niemand checkt

Toen ik het verhaal aan mijn collega’s vertelde, bleek dat vrijwel niemand ooit een rekening controleert. Niet in de horeca en zeker niet in winkels. Polls op mijn social media gaven een iets ander beeld, maar nog steeds checkt de meerderheid niks. 40 procent van mijn Facebookvrienden kijkt altijd, maar 60 procent niet. Op Twitter ongeveer hetzelfde. 40 procent altijd, 20 procent nooit en nog eens 40 alleen als er een vermoeden van een fout bestaat.

Afrekenen op z’n Nederlands, dus dat ieder voor zich betaalt, heet Going Dutch. Ik zou daar graag een dimensie aan toe willen voegen: Going Dutch 2.0. Delen én checken. Ik ga mijn bonnen vanaf nu in elk geval nog vaker checken. En voor die vriendin van mijn moeder ga ik een fles wijn kopen. Dat hebben we wel verdiend.