Kleine meid

Ze is een kleine meid. Slechts zeven jaar oud nog maar, al zou ze dolgraag groter willen zijn. Het stugge kroeshaar, dat eigenwijs alle kanten op springt, kan ze niet uitstaan. Wat heeft ze een hekel aan die volle wilde bos, die zich slechts met moeite laat temmen. Maar terwijl zij niet in staat lijkt de unieke frisheid aan haar kapsel te waarderen, houd ik juist van de manier waarop het gouden zonlicht met die eigenzinnige krullen speelt.

Haar grote groene kijkers met amberkleurige spikkels vertellen je alles als ze naar je kijkt. Wanneer ze zich ongelukkig voelt fonkelen ze donkergroen, onheilspellend als een donderbui na een warme dag. Maar is ze in haar element, dan kleuren haar ogen lichtgroen en zacht. Als een sprankelend bosmeer, zo levendig en blij.

Soms kan ik jaloers zijn op haar dikke zwarte wimpers, het rechte wipneusje en de volle roze lippen. Als tere rozenblaadjes zijn zij, zo zacht.

Haar tomeloze passie voor het leven spat er vanaf. Nooit zit ze ook maar even stil. Niemand die zo graag genieten wil van elke dag. Liegen zal ze echt niet kunnen, want er is geen mens zo oprecht als zij.
Dikwijls moet ik bij al deze dingen bewust stilstaan als het soms wat minder gaat. Op de dagen dat ik het niet meer trek.

Hoe zij mijn leven verrijkt, omdat ik zoveel van haar houd, want ik kan haar echt niet missen, mijn bijzondere kleine krullenbol.
Met een Autistisch kind leven voelt elke dag als een eenzame strijd. En soms wordt het me allemaal weleens wat te veel.