Spaghetti met cassavekroepoek in je eentje

De magnetron bromt van genot. Zij mag weer de geuren van mijn favoriete 800-grams-magnetronmaaltijdspaghetti de ruimte in blazen. Het is zaterdag 19.08u in mijn studiootje op twee hoog in een stad die niet bekend staat als de Parel van het Zuiden. Naast me ligt een zojuist geopende zak cassavekroepoek. Ik heb helaas niet kunnen wachten tot de spaghetti klaar was. Ik ben geen tv aan het kijken, maar een boek aan het lezen, want ik haat tv kijken. Televisie is vergif voor de geest. Ik heb mijn boek net dicht geslagen en verheug me op twintig minuten met mijn eigen gedachten tijdens het eten van mijn vaste zaterdagavondmaaltijd.

Mijn gedachten dwalen af naar het afrekenen van de maaltijd bij de supermarkt in mijn buurt. In totaal was ik 4,10 euro kwijt voor mijn feestmaal. Dat is niks. Het opeten van de maaltijd duurt langer dan de tijd die nodig is om dat bedrag bij mekaar te werken/niksen op kantoor. De zak cassavekroepoek kost 95 fucking cent. Wikipedia leert mij dat cassave oorspronkelijk uit Brazilië komt, en dat de Portugezen de plant verspreid hebben over Afrika en Zuidoost Azië in de hoogtijdagen van onze Westerse cultuur. Heden ten dagen komen er cassavekroepoekstukjes uit een fabriek in Baarn, met dank aan ons koloniale verleden.
Ik herinner me ineens een gesprek van een jaar of zes geleden met een Duits-Chinees meisje, wiens Chinese moeder geregeld helemaal vanuit Hannover naar Nederland reed om Oosterse ingrediënten in te komen slaan in ons kosmopolitische Nederland. Want in Duitsland had je alleen kool en worst. Wat een vernuft en handelsgeest is er voor nodig geweest om dit product voor 95 cent in de schappen te krijgen. Absurd.

Verder met die andere on-Hollandse maaltijd. Spaghetti. Vroeger was een reis naar Italië alleen voor de rijken weggelegd. Nu kan iedereen een retourtje Rome voor veertig euro aanschaffen. Hulde voor de EU en de vliegtuigindustrie. Ik zak weg in een euforisch gemijmer over al die machinaties van de wereldeconomie die ervoor gezorgd hebben dat ik van deze maaltijd kan genieten in mijn studiootje. Mijn studio die ik met geluk voor een vriendenprijsje op de kop heb kunnen tikken. In veel andere landen blijven veel mensen hun hele leven noodgedwongen in hetzelfde huis wonen. De generaties leven er op mekaars lip. Hier in Nederland kan bijna iedereen voor zijn dertigste een eigen plek hebben.

Geluk is het in je eentje kunnen eten van magnetronspaghetti met cassavekroepoek in je eigen studiootje op je vrije zaterdagavond.