Het leed dat werkeloosheid heet

Een brok frustratie. Dat is het. Vier jaar lang werk je jezelf uit de naad, vooral dat laatste stukje school is de hel op aarde genaamd scriptie. Daar stond ik dan afgelopen juli, intens trots en gelukkig met mijn diploma in de hand. Het is inmiddels oktober en ik ben werkeloos, samen met mijn onlangs gepensioneerde vader zit ik grotendeels thuis. Niet echt het plan dat ik voor ogen had toen ik mezelf een jaar geleden doodwerkte om alles op tijd te halen.

Terwijl mijn konijnen met een lege schoenendoos aan de haal gaan slurp ik nog maar eens van mijn half-lauwe koffie.Ondertussen struin ik maar weer alle vacaturewebsites een voor een af. Elk bedrijf heeft wel weer een reden om mij niet aan te nemen, jong, onervaren. Vooral dat laatste, maar hoe moet ik in godsnaam 3-5 jaar ervaring hebben, 23 jaar oud zijn en een vierjarige voltijd studie achter de rug hebben? Voor een junior functie? What the fuck. Prestatiedruk.

Na deze weken van afwijzing ben ik totaal niet meer kieskeurig. HBO of MBO, het maakt niet meer uit, fulltime, parttime, tijdelijk, alles is goed. Communicatie of iets dat erop lijkt, allemaal prima. Zelfs zonder specifiek naar mijn specialisatie en niveau te kijken regent het afwijzingen. Zelfs zonder die drang om de beste te willen zijn, de lat torenhoog te leggen, lijkt het alsof ik er allemaal niet aan kan voldoen. Veel mensen om mij heen die ook zijn afgestudeerd lijken met hetzelfde probleem te kampen. ‘Als je iets in de techniek of ICT doet, dan pas heb ik werk voor je’ hoorde een vriendin van mij bij een uitzendbureau. Mijn oren flapperde. Zucht.

Die jungle waar je doorheen moet om een baan te vinden herinnert mij aan de tijden dat je jezelf probeerde te bewijzen tegenover anderen. ‘Ja ik ben echt 16’, terwijl je daar als 15-jarige snotneus aan de kassa van de AH staat bewapend met een fles wijn. Terwijl ik afgelopen weekend boodschappen deed, mijn moeder probeerde af te rekenen kwam er een stotterend stemmetje van een caissière: ‘eh kan zij zich legitimeren?’. Die ‘zij’ ging dus over mij. Nadat ik van de eerst schok bekomen was, mijn moeder rood aanliep van gift en ik mezelf niet kon legitimeren mochten we de flesjes wijn terug inleveren.

Als we nu eens allemaal stoppen met een maskertje op te zetten (vooral die horrorclows, ff serieus) en gewoon laten zien wie we echt zijn hoeven we allemaal niet zo gek te doen. Dan kan ik eindelijk aan het werk en ben ik af van het leed dat werkeloosheid heet.