Elfie Tromp Opinie 13 nov 2015, 14:09

Leestijd: 2 minuten

De kindbruidjes komen

‘God huilt.’

Dat zei de paus zondag nadat hij vijf slachtoffers van seksueel misbruik ontmoette. Met de belofte dat de bescherming van jongeren een speerpunt in de kerk wordt en de daders gestraft zullen worden, ging hij verder met zijn zegetour door Amerika.

De volgende dag berichtte NOS over de twintig kindbruidjes die momenteel onderweg zijn naar Ten Apel, waaronder meisjes zo jong als dertien jaar. Nederland erkent kindhuwelijken als die in het land van herkomst zijn geregistreerd, zo besluit het bericht. In Syrië is een huwelijk wettelijk legaal wanneer een meisje zeventien is. Informele huwelijken kunnen, met de zegening van een geestelijke, met meisjes vanaf dertien jaar gesloten worden. Er wordt momenteel vrij weinig geregistreerd in Syrië, dus een zegening in naam van het hogere, vinden we hier blijkbaar officieel genoeg.

Sinds de oorlog in Syrië zijn kindhuwelijken talrijker geworden. Volgens UNICEF is 32 procent van de huwelijken in vluchtelingenkampen in 2014 met minderjarige meisjes. Dat is meer dan een verdubbeling in vergelijking met de meting van drie jaar eerder. Meisjes worden niet alleen uitgehuwelijkt om de lust van wat in onze ogen pedofielen zijn te bevredigen, maar om de meisjes, gek genoeg, te beschermen tegen verkrachting. Vaak staat er een financiële compensatie tegenover waar de veelal grote, arme families gevoelig voor zijn.

Wat moet Nederland doen? Wetgeving loopt helaas altijd achter de feiten aan. Zo werd genitale besnijdenis bij meisjes pas in 1993 illegaal in Nederland. Daarvoor konden Somalische vluchtelingen zich naar hartelust beroepen op hun cultuur wanneer ze het mes ter hand namen en de benen van hun dochters spreidden.

De kindbruidjes zijn onderweg, wellicht al gearriveerd. Sommigen zijn misschien zwanger, beschamen hun familie als het huwelijk ongeldig wordt verklaard of zijn wees. Hun ‘man’ hier in Nederland is waarschijnlijk de enige kans om ongeschonden uit handen van IS te blijven. Het is naïef om te denken dat de meisjes hier het lot van tienermoederschap bespaard zal blijven. Wellicht mogen ze naar school, maar een studie of werk ligt niet in de lijn der verwachting. Wat we ze kunnen bieden is goede gezondheidszorg, de mogelijkheid om te scheiden zonder verstoting, een netwerk op te bouwen en, wie weet, te emanciperen. Het lijkt mij een dof gloren aan de horizon van het kindbruidje. Tot de Nederlandse wetgeving hier stelling tegen neemt, is het niet alleen God die huilt. Ik huil net zo hard mee.