Redactie Metro Lifestyle 21 jun 2023, 19:29

Leestijd: 6 minuten

Dilemma: ‘Mijn buren veroorzaken geluidsoverlast, moet ik een klacht indienen bij de gemeente?’

Zit jij met een prangende kwestie en wil je graag de mening van een ander horen? Metro deelt iedere week het dilemma van een lezer. Deze week: Jan (48), die zich stoort aan de zwembadpomp van zijn buren en twijfelt of hij een klacht moet indienen bij de gemeente, het veroorzaakt namelijk geluidsoverlast.

„Ineens was het er, vorig jaar. Een constant gezoem, onaangenaam om aan te horen. De zomer was net weer begonnen en iedereen zat in z’n tuin te genieten van de zonnestralen. Ja, natuurlijk horen daar geluiden bij. Mensen die hun haag snoeien, de tegels schoonspuiten of spelende kinderen. Maar dit was een gek geluid, op een onprettige frequentie. Gelukkig stopte het na drie uurtjes. Zal vast eenmalig zijn geweest, dacht ik nog naïef.

Geluidsoverlast

Maar de dag erna was het er weer, nu op een andere tijd. Twee, drie uur lang. In de avond, in tegenstelling tot de dag ervoor, toen was het overdag. Alleen in de avond was het een stuk stiller buiten, en doordrong het gezoem harder. Sterker: ik hoorde het ook binnen. Ineens wist ik wat het was. Het nieuwe zwembad van de buren, dat ze in de maanden ervoor zelf hadden gebouwd, was in bedrijf. Ik weet het omdat ik de buurman maandenlang zag klussen, zodat er in de zomer gezwommen kon worden. Toen ik uit het raam keek, zag ik het zwembad inderdaad gevuld met water. Maar wat er dus ook bijkwam, was het geluid van de zwembadpomp. Monotoon, doordringend en vooral láng.

Ik keek het een week aan en besloot daarna aan de bel te trekken, heb op zich een goede verstandhouding met mijn buren. We lopen de deur niet plat, maar groeten elkaar en als er een keer een kopje suiker nodig is, dan kunnen we ook bij elkaar terecht. Dus ik wilde graag het gesprek aangaan om te kijken naar een oplossing. De zomer was immers pas net weer begonnen, dus we moesten nog wel even – drie maanden lang gezoem zag ik niet zitten.

Onvriendelijk

Dat viel tegen, ik kwam van een koude kermis thuis. IJskoud. Ik had nog maar drie woorden gezegd over de pomp, toen de buurman zei dat hij er niks aan zou doen. Wat ik ook probeerde – aanbieden mee te helpen bouwen aan een omkasting, een timer zodat hij op gezette tijden aangaat tot zelfs het betalen van een nieuwe pomp (!) – hij wilde er niets van weten. Was ook heel onvriendelijk, bijna dreigend, vroeg zich af waar ik me eigenlijk mee bemoeide. Toen ik vroeg of hij er op z’n minst over na wilde denken, beloofde hij dat te doen. Je begrijpt: hij is er nooit op teruggekomen.

Het had impact op onze zomer. Twee tot drie uur lang, soms twee keer per dag, dat irritante gezoem in je tuin, dat is echt vervelend. Iedere dag dacht ik: ik zet me eroverheen, maar het lukte gewoon niet. Het gevolg? Zodra dat ding aan ging, zaten mijn vrouw en ik binnen. En zelfs daar was het moeilijk ontsnappen, want het doordrong ons huis.

Bang voor een confrontatie

Het gekke is: wij wonen in een rijtjeshuis, er wonen dus nog veel meer mensen in de straat. Die móeten dat geluid ook gehoord hebben, dat kan niet anders. Van één buurvrouw weet ik dat zij het ook bloedirritant vond. Maar ze had hetzelfde verhaal: ze werd nog net niet uitgescholden toen ze over die pomp begon. Volgens mijn eigen vrouw zijn alle andere buren gewoon bang om er iets van te zeggen en slikken ze het maar. Maar dat is toch van de zotten? En weet je wat het erge is? Vaak ging die pomp aan op het moment dat de buurman zélf de deur uit was – dus hij moest het zelf ook horen, dat kon niet anders. Nog erger: in die hele zomer heb ik nauwelijks iemand in dat zwembad gezien of gehoord – die pomp draaide dus voor niks. Ja, voor het moment iemand er een keer een plons in wilde nemen. Maar het was zeker niet representatief voor de herrie die ertegenover stond.

Zoals dingen gaan, werd het herfst en ging het zwembad uit. Het grappige is dat je zulke hinder dan snel vergeet, als het geluid er niet meer is. Met de buren had ik verder weinig contact, ook omdat ik ze een beetje meed. Tijdens het kwakkelende voorjaar dacht ik ook nog niet aan het zwembad, maar je raadt het al: nu de zomer in volle gang is, staat het zwembad inclusief pomp sinds een paar weken wéér aan. Mijn nekharen gingen opnieuw overeind staan toen ik dat nare geluid voor het eerst sinds tijden weer hoorde. Je vergeet het ook niet meer, alsof elke vezel in je lijf voelt: dit is niet goed.

Anonieme klacht

Maar nu zie ik het eigenlijk niet zitten om de confrontatie opnieuw aan te gaan. Ik wíl dat ook helemaal niet. Ik wil een normaal gesprek, zonder bang te hoeven zijn afgeblaft te worden. Daarbij ben ik heel redelijk geweest, ik heb allerlei opties geboden. Dus toen mijn buurvrouw me laatst vroeg of ik mee wilde doen met een anonieme klacht aan de gemeente, dacht ik in eerste instantie: absoluut. Ik bedoel: wat heeft het nog voor zin om te gaan praten als iemand niet luistert? En dan maar op deze manier. Maar de laatste dagen twijfel ik toch weer een beetje. Moet ik mijn buurman eerst niet nogmaals benaderen, om een oplossing vragen en dán eventueel overgaan op een klacht – en dit aan hem laten weten? Ik ben ook bang dat als die anonieme klacht er komt, hij meteen naar ons gaat wijzen en het dan verder escaleert, omdat het achter zijn rug om is gegaan.

Dilemma: wel of niet doen?

We wonen met plezier in ons huis en zijn zeker van plan nog jaren te blijven, maar dit verziekt ons woongenot behoorlijk. Moet ik dan maar accepteren dat dit geluid erbij hoort en iedere dag hopen dat het niet te lang duurt? Een dilemma waarbij ik wel wat hulp kan gebruiken.”

Wat vind jij dat Jan moet doen? Reageer op onze Facebook-pagina! De reacties worden dan volgende week gepubliceerd.

Vorige week

Vorige week gaven Metro-lezers advies aan Mare (31), die in een behulpzame bui een abonnement bij het bedrijfje van haar vriendin afsloot, maar daar eigenlijk vanaf wil.

Ingrid vindt: „Lastig, maar gewoon opzeggen en uitleggen dat je het heb afgesloten om haar te steunen en dat het je nu een beetje te veel wordt om elke maand aan bloemen uit te geven. Een vriendin snapt dat en heeft daar begrip voor.”

Bart komt met een middenweg: „Abonnement terugzetten naar één keer per maand, zeg dat je dat genoeg vindt. Dan heb je toch niet alles opgezegd en steun je haar alsnog. En jij hebt maandelijks een mooie bos bloemen!”

Mariska is vooral praktisch: „Zo moeilijk is het niet als je echt vriendinnen bent. ‘Hé, die 45 euro is mij nu inmiddels te veel en ik vond het fijn je te kunnen steunen in de opstart, maar ik wil nu mijn abonnement bij je opzeggen. Maar hé, als ik een bloemetje koop, dan is het bij jou!'”

Marcia komt met een andere oplossing: „Of je keert het om naar iets moois en geeft elke maand één bos aan iemand die het volgens jou verdient!”

Dilemma: ‘De verloofde van mijn vriendin werd in een dronken bui handtastelijk, moet ik het haar vertellen?’