Het angstige meisje

Het was schijnbaar piekuur toen ik de kapsalon binnenkwam. Ik werd naar mijn stoel gewezen en moest eventjes wachten.

Nog even een foto maken van mijn lange lokken. Er was geroezemoes, föhns die raasden en achterin de salon zag ik twee vrouwen staan met een meisje. Er kwam een ongelofelijk gehuil uit het kleine lijfje. Het meisje van ik schat zo’n 4 jaar werd door moeders in de houdgreep gehouden.

De kleine zwarte krullebol was volledig in paniek. Het huilen ging door merg en been en ze sloeg steeds wilder om zich heen wanneer de schaar dichterbij kwam. De moeder werd hier ook niet echt kalmer van. Wat het kind weer moest bekopen met boze woorden van mama.

Ik zag dit tafereel met leden ogen aan. Zal ik er naartoe lopen? Ik zie hier wel een mogelijkheid. Ik vond het sneu dat ze zelf geen oplossing zagen. Plus de kapster die er bij stond had inmiddels ook een vuurrode blos op haar wangen. Ze wist zich duidelijk met de situatie geen raad. Alle ogen vanuit de salon waren inmiddels gericht op haar en het schouwspel.

Meisje niet meer in paniek

Laat ik nog één keer mijn wilde haren in de strijd gooien voordat ze er af zijn, grapte ik naar mezelf. Ik liep naar hen toe en vroeg of ik zou kunnen helpen. Ik had wel een idee. Heel graag, knikten ze beiden. En terwijl ik de moeder en kapster vertelde hoe we het zouden kunnen doen, werd het meisje al rustig en stopte met haar paniek.

Ik maakte kennis met het meisje, vroeg haar naam en vertelde hoe ik heette. Ik kietelde haar even en vroeg of ik haar een knuffel mocht geven. Ja, dat wilde ze wel en voordat we het wisten hield ik haar in mijn armen. Alle aandacht was voor mij.

Ik liep terug naar ‘mijn’ stoel met het meisje op mijn schoot. De kapmantel werd om mij en het meisje heen gedrapeerd en het knip avontuur kon beginnen. Ik had de kapster gevraagd bij mij te beginnen. En terwijl dit gebeurde, had ik contact met het meisje. Ik legde haar uit waarom ik bij de kapper was. Dat ze kon zien dat mijn haren er straks weer mooier uit zouden zien. En het belangrijkste: dat het leuk was om naar de kapper te gaan. Dat ze je mooi willen maken en vooral geen pijn willen doen.

Ze heeft ontspannen in de spiegel meegekeken wat de kapster deed. En dat heeft haar het vertrouwen gegeven er wel open voor te staan. Ze is op mijn schoot blijven zitten voor haar knipbeurt. En haar moeder had dit nog niet in deze gemoedelijkheid met haar dochtertje ervaren.

We gaan er vaak vanuit dat kinderen maar moeten begrijpen en aannemen wat de ouder wil. Wanneer we het aandacht geven of het op een andere manier begeleiden, geeft het een meerwaarde in processen die het leven geeft.